Jestem młodą kobietą w wieku 21 lat i opuściłam dom rodzinny w wieku 18 lat z powodu sytuacji nie do zniesienia: agresywnego ojca i nieobecnej matki. Kiedy podjęłam tę decyzję, postanowiłam pogodzić studia prawnicze z pracą studentki. Musiałem jednak przerwać studia z powodu fobii społecznej: zostałem zaatakowany w drodze z pracy, a następnie mononukleoza zmusiła mnie do długiej przerwy, uniemożliwiając mi powrót do pracy.

Nie mając stałego dochodu, musiałem wprowadzić się z powrotem do mojej matki, ale szybko poprosiła mnie o opuszczenie domu. Aby się utrzymać, podjąłem stałą pracę, na dobre rezygnując ze studiów. Przez ponad półtora roku moje życie stanęło w miejscu: moje godziny pracy nie pasowały już do godzin pracy moich przyjaciół, moje życie towarzyskie załamało się, a moje marzenia zgasły.

Zdeterminowany, by wrócić do szkoły, wybrałem kurs kanapkowy. Jednak z pensją w wysokości 1070 euro, w tym 140 euro spłacanych co miesiąc kredytów, z trudem wiążę koniec z końcem. Ósmego dnia miesiąca nie starcza mi na jedzenie. Nie mam odwagi prosić nikogo o pomoc, zżera mnie wstyd, że nie jestem w stanie poradzić sobie sama. Moje problemy finansowe zatruwają mnie do tego stopnia, że nie widzę wyjścia.