Światowy Dzień Świadomości Autyzmu przypada 2 kwietnia - jednak w naszym domu każdy dzień jest Dniem Świadomości Autyzmu ;)

Minęły już prawie trzy lata, odkąd dowiedzieliśmy się o szczególnej mocy naszego syna. Trzy lata ciężkiej pracy, niesamowitych kamieni milowych i bolesnych niepowodzeń. Radzenie sobie w życiu z dzieckiem o odmiennym układzie nerwowym jest... trudne. Emocjonalnie, psychicznie, fizycznie i finansowo.

Rzeczy, które musimy pokrywać na bieżąco to:

• opłaty za przedszkole terapeutyczne dedykowane wyłącznie dzieciom ze spektrum autyzmu (25% wyższe w tym roku niż w poprzednich latach), które zapewnia terapię indywidualną i grupową, terapię logopedyczną, terapię Integracji Sensorycznej i terapię z psem.
• opłaty za zajęcia Integracji Sensorycznej (wzrost ceny o 25% w stosunku do ubiegłego roku)
• koszty sprzętu terapeutycznego, który musimy mieć w domu.

Dlaczego potrzebujemy tego wszystkiego?

Autyzm to inne okablowanie neurologiczne - wpływa to na mózg, ale także na ciało.

Dzieci autystyczne nie doświadczają swojego ciała w taki sam sposób, jak dzieci neurotypowe. Co to oznacza? Autyzm wiąże się z dodatkowymi wyzwaniami fizycznymi.

Dzieci autystyczne doświadczają poważnych problemów z motoryką dużą (nie mają świadomości własnego ciała, mają problemy z planowaniem ruchu). W praktyce oznacza to, że Milo potrzebuje regularnych codziennych masaży, podczas których nazywamy części jego ciała. Ma problemy z utrzymaniem równowagi, jazdą na rowerze, wspinaniem się. Brak świadomości własnego ciała przekłada się również na brak świadomości funkcji organizmu. Deficyty w zakresie motoryki dużej oznaczają również, że proste codzienne czynności, takie jak ubieranie się lub rozbieranie, nadal wymagają pomocy. Potrzebuje również bardzo silnych bodźców do samoregulacji - ponownie - codziennych zadań, abyśmy mogli mu w tym pomóc. Jego mięśnie rdzenia nie są tak silne, jak powinny, a to z kolei oznacza konieczność dodatkowego wsparcia. Bez mięśni rdzenia i dużych umiejętności motorycznych, jego umiejętności motoryczne są również niewystarczające - w wieku pięciu lat nadal ma trudności z rysowaniem lub kolorowaniem. Chociaż jest bystrym, ciekawskim dzieckiem, potrzebuje dodatkowego wsparcia, aby dogonić normę, ponieważ szkoła jest tuż za rogiem. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że zanim się zorientujemy, będziemy musieli również sfinansować terapię ręki.

Istnieje również duża szansa, że zostanie u niego zdiagnozowana dysleksja.

Do tego dochodzą jego lęki społeczne, co oznacza, że każde napotkane dziecko jest przez niego postrzegane jako zagrożenie. Milo boi się rozmawiać, wchodzić w interakcje - boi się, że ktoś na niego spojrzy. Nawet z dziećmi w przedszkolu musimy stale rozmawiać na ten temat.

Kiedy zajmujesz się jedną rzeczą - pojawia się pięć innych.