Te słowa odbijają się echem w mojej głowie każdego dnia od ponad trzech lat - ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy ich ciężar stał się prawie nie do zniesienia.

Moje zmagania z depresją i lękiem rozpoczęły się około trzy lub cztery lata temu. Zaczęło się od utraty przytomności spowodowanej przeciążeniem emocjonalnym - w wyniku lat tłumionego bólu, który w końcu wybuchł i zamienił moje życie w koszmar.

W dzisiejszych czasach wydaje się, że wielu influencerów online twierdzi, że wpadli w depresję po opublikowaniu złego filmu na TikTok. Uważam, że ten płytki obraz wyrządza prawdziwą krzywdę tym, którzy cierpią po cichu każdego dnia.

Ponieważ dokładnie tak się czuję - jakby każdy dzień był cierpieniem.

Wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, to być szczęśliwym. Nie bogaty - po prostu naprawdę szczęśliwy.

Kiedy byłem młodszy, marzyłem o znalezieniu mojej pierwszej miłości. Ale kiedy była prawie na wyciągnięcie ręki, mój najlepszy przyjaciel - ktoś, komu głęboko ufałem - zgwałcił ją. Później odebrała sobie życie.

Wiele lat później, po bolesnym odbudowaniu siebie, próbowałem otworzyć mały biznes spożywczy - coś, co dało mi poczucie celu. Po latach oszczędzania straciłam wszystko. Całe moje oszczędności zostały skradzione z mojego konta bankowego.

Mniej więcej rok później, gdy sprawy zaczęły wyglądać lepiej, odziedziczyłem ponad 110 000 euro długu po członku rodziny. Nikt z rodziny nawet o tym nie wiedział. Życie znów mnie zmiażdżyło.

Mimo to nie poddałem się. Ciężko pracowałem, stopniowo spłacałem długi, a nawet schudłem 31 kilogramów w ciągu 18 miesięcy.

Potem przyszła pandemia - utrata pracy, izolacja i mój najgorszy jak dotąd epizod depresyjny. Tym razem pojawił się jej okrutny towarzysz: zaburzenia lękowe.

Wiele osób uważa, że lęk to tylko stres lub nerwy.

Ale w moim przypadku oznaczało to nieprzespane noce, bóle mięśni, zawroty głowy, niewyraźne widzenie - i przytycie 40 kilogramów w ciągu dwóch lat.

Nie mogłem nawet chodzić do sklepu bez kul. Wtedy rozpocząłem leczenie. Ale prawda jest taka, że o ile nie pochodzisz z zamożnej rodziny, opieka nad zdrowiem psychicznym jest boleśnie droga - zwłaszcza, gdy masz 100 000 euro długu. Jedyne, na co było mnie stać, to tabletki przepisywane raz na dwa miesiące.

Życie było bezlitosne. Tak właśnie je poznałem.

Praca po 14-16 godzin dziennie w pozycji siedzącej wyniszczyła moje ciało, nie tylko emocjonalnie, ale i fizycznie. Mam dopiero 26 lat.

Może myślisz: "Po prostu zmień pracę" lub "Pracuj w normalnych godzinach".

Chciałbym móc.

Po opłaceniu czynszu za mały pokój i spłaceniu wszystkich odziedziczonych długów, mam mniej niż 130 euro miesięcznie na jedzenie. Nie stać mnie na chorowanie. Nie stać mnie na zmianę pracy. Nie stać mnie nawet na dzień wolnego.

Całe życie walczyłem o przetrwanie. I mam wrażenie, że cały ten wysiłek poszedł na marne.

Teraz pracuję na siebie, żyję w ubóstwie, cierpię na wyniszczającą chorobę psychiczną i budzę się wiele razy w nocy w pełnej panice - to jak uderzenie defibrylatorem w klatkę piersiową. Każdego. Pojedynczej. Noc.

Zbieram pieniądze, aby wziąć udział w rocznym programie leczenia zdrowia psychicznego w zamkniętym ośrodku - jednocześnie pokrywając podstawowe wydatki i rachunki.

Wiem, że zbiórki pieniędzy na zdrowie psychiczne są często oceniane.

Tym bardziej, gdy to mężczyzna prosi o pomoc.

Rozumiem to. Możesz mnie krytykować. Śmiać się ze mnie.

Ale to moja ostatnia nadzieja.

Pisząc to, czuję się jakbym pisał list pożegnalny.

Proszę tylko o zrozumienie.

Życzę wszystkiego najlepszego,

K.