Bez kosztownego leczenia mam mało czasu, życie bez oddychania jest po prostu niemożliwe. Bez waszej pomocy jestem skończony, nie mam środków na opłacenie leczenia, a czas ucieka. Nie stać mnie już na życie.

Ostatnie kilka lat spędziłem głównie na ratowaniu mojej mamy walczącej z dwoma nowotworami. Niestety dziś nie mogę pomóc mamie w żaden sposób, nawet zawieźć jej do lekarza czy odwiedzić w dowolnym momencie. Przeraża mnie moja bezradność, bezużyteczność. Zawsze obowiązkowa, odpowiedzialna, a teraz wrak człowieka, zależna od innych.

Ratując mnie, uratujesz również moją matkę. Mój czas zaczyna się kurczyć i jakoś nie widzę siebie umierającej w tak młodym wieku.

Prywatne kliniki dają szansę na leczenie, ale koszty leczenia są ogromne. Do tego dochodzi codzienność - życie, opłaty, leki, suplementy, sprzęt rehabilitacyjny i dojazdy, pomoc mamie. Przez wiele lat ratowałam bezpańskie koty - osiem zostało ze mną - to ogromne koszty leczenia i utrzymania. Są ze mną dzięki dobrym ludziom, którzy dbają o ich karmienie, sprzątanie, wożenie do weterynarza, codzienną zabawę. Ja nie jestem w stanie przejść nawet 3 metrów, nie mówiąc już o opiece nad nimi. Trudno uwierzyć, że coś może nagle usunąć z życia tak sprawną osobę. Chodziłam po górach, pływałam, jeździłam na rowerze, kochałam las i przyrodę. Byłam wszędzie, nie zwalniałam tempa. Dasz wiarę, że zbudowałem dom? Że uwielbiałem robić meble z drewna, a nawet budować altanę i taras? Ratowałem zwierzęta, miałem ogród z własnymi owocami i warzywami i nagle zostałem odcięty od wszystkiego. Wszystko zostało, nie mam siły zadbać o siebie, a co dopiero dokończyć to, co robiłam.

POChP, gruźlica, o której nie miałam pojęcia - to wszystko zaczęło się podczas pandemii, a jak wiadomo, dostęp do lekarzy był wtedy niemożliwy.

Jestem przerażona, że nie mogę nikomu w niczym pomóc, że sama wymagam stałej opieki, a przecież mam chorą matkę. Ona mnie potrzebuje. Kogoś takiego jak ja nie da się zamknąć w jednym miejscu, pozbawić życia. Pewnie gdyby nie moi bliscy, nie miałabym już siły walczyć o siebie, ale mimo bólu, braku oddechu, braku snu, bo choroba często nie pozwala mi się nawet położyć - staram się dalej patrzeć na życie i podejmować rękawice do walki każdego dnia. Dla mojej mamy, dla moich bliskich.

Bardzo wszystkim dziękuję za wszelką pomoc, ratujecie nie tylko mnie. Każda pomoc przybliża mnie do zdrowia. Proszę dbajcie o siebie, o swoje zdrowie, bo ono jest najważniejsze dla każdego. Bez niego jest źle.