Jestem 52-letnim mężczyzną z Grecji, a moje życie stało się walką między rozpaczą a godnością. Jeszcze kilka lat temu miałem stabilną karierę jako kierownik oddziału w sektorze finansowym. Ciężko pracowałem, utrzymywałem żonę i trójkę dzieci i choć nie byliśmy zamożni, żyło nam się wygodnie. Wszystko zmieniło się jednak po kryzysie gospodarczym w Grecji. Moja praca stała się nie do zniesienia, zmuszając mnie do grożenia ludziom zajęciem nieruchomości zamiast pomagania im w realizacji ich marzeń.

W 2018 roku zrobiłem skok wiary. Odszedłem z banku i przeznaczyłem wszystkie oszczędności na założenie firmy, mając nadzieję na stworzenie lepszej przyszłości dla mojej rodziny. Potem wybuchła pandemia, która wszystko zepsuła. Po dwóch latach lockdownów i zmagań finansowych straciłem wszystko: firmę, oszczędności i w końcu małżeństwo. Moja żona poprosiła mnie o opuszczenie domu i choć bardzo mnie to zabolało, nie chciałem ryzykować narażania naszych dzieci na ból związany z batalią prawną. Od tego czasu staram się odbudować swoje życie, ale możliwości pracy w Grecji są niewielkie, zwłaszcza dla kogoś w moim wieku.

Podjąłem tymczasową pracę, sprzedałem wszystko, co mogłem, a nawet polegałem na życzliwości przyjaciół, by jakoś przetrwać. Mieszkam w półpiwnicy mojego brata, wiedząc, że planuje ją wkrótce wynająć. Ledwo starcza mi na jedzenie, a najbardziej boli mnie to, że nie mogę sobie pozwolić na spędzanie czasu z moimi dziećmi. Dystans między nami rośnie każdego dnia.

Mimo to nie tracę nadziei. Szukałem możliwości w północnej Europie, gdzie mógłbym zarobić wystarczająco dużo, aby odbudować swoje życie i godnie utrzymać rodzinę. Mam potencjalną pracę w kolejce, ale brakuje mi funduszy na opłacenie niezbędnego szkolenia i przeprowadzki. Jeśli uda mi się zebrać 6000 euro, będę mógł wreszcie zmienić bieg wydarzeń.

Marzę o nowym życiu - takim, w którym będę mógł żyć prosto, ale z dumą. Wyobrażam sobie siebie w małym domku otoczonym naturą, z moim psem Phoenixem u boku. To pies ratownik, który przeszedł przez własne trudności, a jego odporność mnie inspiruje. Wolny czas spędzałbym na pielęgnowaniu drzewek bonsai, graniu na gitarze i znajdowaniu radości w małych rzeczach.

Zawsze byłem zbyt dumny, by prosić o pomoc, ale teraz nie mam wyboru. Jeśli wystarczająco dużo osób wpłaci niewielką kwotę, będę mógł zacząć od nowa. Planuję udokumentować moją podróż - od rozpaczy do godności - filmując podróż z Phoenix z Grecji do północnej Europy. Podzielę się moją historią z tymi, którzy mnie wspierają, pokazując, jak ich dobroć zmieniła moje życie.

Nie proszę o bogactwo - tylko o szansę na godne życie i utrzymanie moich dzieci. Jeśli możesz pomóc, nie tylko zmienisz moje życie, ale także przypomnisz mi, że współczucie wciąż istnieje na świecie. Dziękuję za rozważenie mojej historii.