Witam, nazywam się Karolis, ale jeśli przetłumaczyć to na angielski, łatwiej będzie nazywać mnie Carl. Chcę podzielić się głęboko osobistą historią, która ukształtowała osobę, którą jestem dzisiaj.

Moje dzieciństwo nie było zwyczajne. Moja matka pracowała niestrudzenie jako pielęgniarka na nocnej zmianie, aby utrzymać jedzenie na stole, podczas gdy mój ojciec, stolarz, utopił nasze życie w alkoholu. Miałam zaledwie 5 lub 6 lat, kiedy moja siostra i ja uciekałyśmy z mamą w środku nocy, uciekając przed jego pijackimi szaleństwami. Wspomnienia rozbitych szklanek, krzyków i chaosu są wciąż żywe w mojej pamięci.

Gdy byłem starszy, sam zostałem wciągnięty w destrukcyjne nawyki mojego ojca. W fabryce drewna i tarcicy, w której pracował, kradł alkohol, a nawet wciągał mnie w swoje plany. Obiecywał mi lody, by kupić moje milczenie, ale czułem tylko strach, strach przed potworem, którym stawał się po każdym drinku, strach przed przemocą i samookaleczeniem, które następowały.

Dzień, w którym moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam dwanaście lat, był słodko-gorzką ulgą. Wreszcie dom stał się bezpieczniejszy. Ale ponieważ moja mama pracowała ciężej niż kiedykolwiek, by utrzymać nas na powierzchni, musiałam szybko dorosnąć. Stałam się jej emocjonalną skałą, chowając swój ból tak, by nikt go nie widział. Kiedy byłam sama, ciężar tego wszystkiego przygniatał mnie, pozostawiając cichy krzyk w pustkę.

Szkoła również nie była ucieczką. Zmagałam się z bezlitosnym prześladowaniem, czując się niechciana i niekochana. Przetrwałam te lata samotnie, bez przyjaciół, bez wsparcia, tylko z czystą siłą woli.

Jako dorosły myślałem, że w końcu znalazłem ucieczkę. Wyszłam za mąż za miłość mojego życia i zaczęłam budować przyszłość. Ale blizny z przeszłości podążały za mną. Moja trauma i poczucie niegodności utrudniały mi radzenie sobie. Moja żona walczy z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, a ja popadłem w depresję, przytłoczony niemożnością pomocy jej lub naprawienia naszej sytuacji.

Pomimo naszych wyzwań, udało nam się kupić małe mieszkanie. To było spełnienie marzeń, ale rzeczywistość rozległych napraw zamieniła się w koszmar. Potajemnie zaciągnąłem pożyczkę w wysokości 15 000 dolarów na remont, mając nadzieję, że uchronię moją żonę przed dalszym stresem. Teraz ten dług mnie przygniata, wysysając ze mnie resztki energii i pozostawiając w poczuciu beznadziei.

Po raz pierwszy w życiu proszę o pomoc. Nie jest łatwo być bezbronnym, ale teraz zdaję sobie sprawę, że nie mogę tego zrobić sam.

Twoje wsparcie może pomóc mi spłacić ten dług i znaleźć stabilność, której tak bardzo potrzebuję. Każda wpłata, nieważne jak mała, przybliża mnie do nowego startu. Twoja życzliwość może być światełkiem na końcu tego ciemnego tunelu.

Dziękuję za poświęcenie czasu na wysłuchanie mojej historii. Razem możemy przekształcić tę walkę w opowieść o nadziei, odporności i nowych początkach.