List o niepokoju

Piszę dziś do Ciebie ze wszystkim, co mam: moją szczerością, moim zmęczeniem, ale także moją nadzieją.

Kilka tygodni temu padłem ofiarą brutalnego ataku. Doznałem złamania panewki i jestem bez pracy przez 90 dni. Od tego czasu wszystko się skomplikowało. Obecnie mieszkam z byłym małżonkiem, w ciężkiej i niestabilnej sytuacji. Nie mam własnego domu, żadnych dochodów, niewiele pieniędzy, żadnego zabezpieczenia. Każdy dzień to walka, poruszam się na wózku inwalidzkim i nic nie mogę dla siebie zrobić. Piszę ten list jak ostatnią butelkę do morza, ponieważ potrzebuję pomocy.

Pomimo tego wszystkiego, pozostaję silny i zachowuję wiarę. Jestem troskliwą osobą, zawsze dbającą o innych, z sercem pełnym projektów. Marzę o łagodniejszym, sprawiedliwszym życiu. Chcę się odbudować, odbić od dna, zapewnić stabilniejszą przyszłość mojej córce i sobie. Ale nie mogę tego zrobić sama.

Potrzebuję wsparcia, pomocnej dłoni, choćby najmniejszej. Pomocy finansowej lub logistycznej, życzliwego spojrzenia, pomocnej dłoni... czegoś, co pomoże mi trochę odetchnąć, położyć fundamenty pod nowe życie. Nie jest łatwo pisać te słowa, ale to konieczne.

Dziękuję za poświęcenie czasu na przeczytanie mnie. Mam głęboką nadzieję, że te słowa kogoś poruszą.

Z całym szacunkiem