Barbarának hívnak és augusztusban betöltöttem az 53. évemet. Tragikus életutam legfájdalmasabb pillanata volt, amikor 2000 szeptember 6-án elveszítettem a 20 hónapos kisfiamat, aki egy műtéti beavatkozás következtében, a kezeim között vérzett el egy magyar klinikán. 12 évvel később, az utána született kisfiamnál, csontrákot diagnosztizáltak.

Kegyetlen éveket csináltunk végig.

Két gyermekem van jelenleg, akik felnőttek.

A sok megélt fájdalom hatására a házasságom tönkrement, mivel a gyász szétválasztott minket a férjemmel, akivel a kulturánk, és az országunk, vallásunk is eltérő volt.

5 évvel ezelőtt megismertem az új páromat, akivel 4. éve élünk együtt. Neki nincs gyermeke.

3 évvel ezelőtt, amikor 50 éves voltam belevágtunk egy lombik programba, mert nagyon szerettünk volna egy kisbabát, és én rettenetesen vágyom egy boldog, sikeres várandósságra és egészséges kisbabára. Sajnos az életkorom miatt sem Magyarországon, sem a környező Brno-ban, Pozsonyban sem fogadtak már, gyakorlatilag csak Cyprusra mehettünk, annak a török részére. 5 donoros lombikprogramot csináltunk végig, ahol szinte minden megtakarításunk elfogyott. Az elsőnél ikerterhes lettem, de sajnos másfél hónappal később elvetéltem. Ezt követően két ún. kémiai terhességem volt, kettőnél pedig el sem indult a beágyazódás folyamata.

Szerettem volna egy precízebb, professzionálisabb lombikcentrumba kerülni, ahol még fogadnak ebben az életkorban is, így ajánlással jutottam el Dr Robert Kiltz klinikájára, az amerikai Syracuse-ba. Jelenleg 4 lombikon vagyunk túl ott is, amelyből az utolsó majdnem sikerült. Ismét, ahogy korábban is, elindult a terhesség, de elhalt. (Üres petezsák szindróma a neve) Jelenleg az 5. kinti beavatkozásra készülünk, de teljesen eladósodtunk az eddigi procedúra és a donor petesejtek megvásárlása miatt, amelynek darabja 500 usd. eddig 20 darabot vettünk, amelyből 10 embrió készült, és beültetésenként 2-t használtunk fel. Jelenleg a kiutazási költségek, repülőjegyek, és a gyógyszerek, vizsgálatok költségei is nagy megterhelést jelentenek a családunknak, pedig nagyon szeretnék még néhány próbálkozáson részt venni és alig várom, hogy egy kisbabát a karjaimban tartsak. Ehhez mindent megteszek, amit az orvosaim javasoltak, így például teljesen karbantartom a diabéteszemet diétával és gyógyszerekkel, életmódot váltottam, lefogytam stb.

Minden álmom jelenleg egy boldog anyaszerep. Kérem, ha ebben segítenének, támogassák céljainkat! Minden apró segítségért is hálás vagyok nagyon!

Hy, mijn naam is Barbara.

Ons waargebeurde pijnlijke verhaal begon nadat bij mijn tweede zoon, Nail, leukemie was geconstateerd. Hij was pas 14 maanden oud. Hij werd geboren met veel overgewicht, omdat niemand bij mij zwangerschapsdiabetes had vastgesteld. Hij woog 5280 gram en was 59 centimeter lang, en de dokter in het ziekenhuis gaf me geen toestemming voor een keizersnede. Ik huilde en smeekte hem, maar ik moest op de natuurlijke manier bevallen. Dit was de eerste grote medische fout in ons leven.

Nail reageerde goed op de oncologische behandeling, maar omdat ze te laat merkten dat hij leukemie had, had hij uitzaaiingen in zijn rechteroor. Na 6 maanden chemotherapie besloten de artsen om zijn oor te opereren. Hij was toen 20 maanden oud. Na een operatie op de eerste hulp, in een ziekenhuis voor volwassenen, overleed hij in mijn arm, omdat hij te veel bloed verloor tijdens de operatie. De tweede grote medische fout kostte hem zijn leven. De chirurg dacht dat het geen kanker was, maar alleen een infectie, en sloot de wond niet en plaatste geen shunt. Hij hechtte de wond niet om pus af te voeren, maar het was een bloedende tumor. Er was geen dokter naast ons in de patiëntenkamer, dus ik schreeuwde tevergeefs om hulp. Zijn laatste woorden waren: "Mam." Een deel van mij stierf die dag ook met hem.

Een jaar later kreeg ik mijn derde zoon, Rinat, wiens naam wedergeboorte betekent. Ik kon niet gelukkig leven met zwangerschap en bevalling, ik was diep depressief en 7 jaar lang heb ik alleen maar gehuild en gehuild. 12 jaar later, in 2012, op dezelfde dag als mijn zoon Nail, werd bij mijn derde zoon Rinat botkanker (osteosarcoom) geconstateerd. Deze zwarte dag was 20 maart. Mijn eerste gedachte was, laten we alle vier, - omdat we ook een zeven jaar ouder kind hadden, met de naam Gengis, - in een auto stappen en tegen een vrachtwagen botsen en samen sterven. Ik zei tegen mezelf: Ik kan dit niet nog eens doen.

Maar Rinat kwam naar me toe en zei: Mam, ik wil niet dood. En huilde. Op dat moment wist ik dat ik voor zijn leven zou vechten als een moederleeuw en aan zijn zijde zou staan tot de laatste druppel van mijn bloed. We hadden geen geld omdat we in Oost-Europa wonen, vlakbij (de grens met) Oostenrijk, waar de salarissen erg laag zijn. Nu is het gemiddelde salaris minder dan 800 euro per maand. Ik was ervan overtuigd dat ik het geld bij elkaar zou krijgen om hem te behandelen als dat nodig was, maar dat ik hem naar een beschaafd land zou brengen om behandeld te worden. Dat is wat er gebeurde. Uiteindelijk werd hij in Engeland, in Londen, behandeld met chemotherapie en werd hij succesvol geopereerd, waarbij zijn been werd gered, maar hij heeft een metalen beenprothese in zijn linkerbeen. Er is een metalen staaf geïmplanteerd van zijn heup tot zijn enkel. Ik heb een jaar met hem doorgebracht in het ziekenhuis.

Rinat is nu 23 jaar oud en is toegelaten tot de universiteit in Nederland (Arnheim), en ik betaal nu al 1 jaar het schoolgeld en de kamerhuur voor hem. Hij begint afgelopen september met zijn studie communicatie. Hij is erg slim en het belangrijkste, hij leeft!

Mijn oudste zoon, Gengis, nu 30, heeft de dood van zijn broer nooit kunnen verwerken. Hij heeft een ernstige borderline persoonlijkheidsstoornis en autisme, hij woont in hetzelfde huis met mij en ik ondersteun hem. Hij kan niet werken vanwege zijn psychische problemen en paniekaanvallen, dus geef ik hem kleine klusjes in mijn bedrijf. Ik werk als coach en help mensen om te herstellen van gewelddadige relaties.

Tijdens de tragedies ging mijn huwelijk met mijn man kapot omdat hij moslim was en ik christen, en de rouw hield ons uit elkaar. We zaten allebei vol pijn, we hadden geen energie voor elkaar. Hij had ook psychische problemen en verloor zijn baan.

Ik heb bijna 20 jaar gewerkt met stervende kinderen en hun families in het kinderhospice. Zo kwam ik tot inkeer, want ik kon het mezelf nooit vergeven dat ik mijn zoon niet tegen de dood had kunnen beschermen. Na 20 jaar was ik het beu om omringd te zijn door stervende kinderen.

Ik scheidde, verhuisde en begon een nieuw leven, helemaal vanaf nul. Mijn kinderen kwamen na mij. Sinds 2018 werk ik als coach.

Ik werkte 12-14 uur per dag om alles te betalen en mijn kinderen te helpen.

In 2020 ontmoette ik mijn huidige partner, Joseph, die 17 jaar jonger is dan ik. Hij is rustig en bescheiden en werkt als boekhouder. Ik had nog nooit zoveel liefde van iemand gekregen, het gevoel dat ik belangrijk was en dat iemand me elke dag omhelsde was nieuw voor me. Hij heeft geen kinderen.

Hij is de meest geweldige man naast mijn kinderen, die God in mijn leven heeft gestuurd. Ik had het gevoel dat ik met hem een kans had op een nieuw leven. We besloten een gezin te stichten en kinderen te krijgen. Helaas was ik toen bijna 50 jaar oud, dus mijn eigen eicel was niet geschikt om kinderen te krijgen, dus begonnen we met IVF met een donoreicel. In Hongarije staat de staat geen IVF toe boven de 42 jaar. We konden de meeste medicijnen alleen kopen zonder overheidssubsidie. In Europa zijn er niet veel opties voor IVF-behandeling boven de 50 en onze tijd begon te dringen. We kwamen terecht in het Turkse deel van de hoofdstad van Cyprus (Nicosia). We hebben daar in 2 jaar 5 IVF-behandelingen gehad en ons geld was op, ook al werkten we allebei 16 uur per dag. We hadden één miskraam (6 weken), twee chemische zwangerschappen en twee keer bleef het helemaal niet hangen. Er zijn nooit genetische tests gedaan. Niemand geeft ons suggesties over hoe we meer succes kunnen hebben met IVF. De laatste IVF was in Cyprus in april 2023 en ik geloofde echt dat het zou lukken. Helaas was er geen goede medische ondersteuning en hebben we niet eens met de arts gesproken. Er zijn 20 IVF's per dag, die door één of twee artsen worden gedaan.

Omdat de geboortedatum de verjaardag van mijn engelenzoon Nailka zou zijn, beschouwde ik het als een hemels teken. Ik zou op 3 januari 2024 bevallen. Dit betekende veel voor mij. Hij werd geboren op 3 januari 1999 en stierf op 6 september 2000.

Helaas mislukte de IVF opnieuw. Ik stortte volledig in.

Ik begon elke dag naar het YouTube-kanaal van een Amerikaanse arts te kijken, Dr. Robert Kiltz. Ik schreef hem een brief en hij antwoordde. Ik had het gevoel dat ik nog niet kon opgeven. Ik weet dat we bij CNY in goede, zorgzame en liefdevolle handen zijn. Voor het eerst in ons leven hebben we het gevoel dat we echte hulp en zorg krijgen bij het IVF-programma. Het allerliefste wil ik een gelukkige en rustige zwangerschap hebben en weer moeder worden en wil mijn partner Joseph voor het eerst in zijn leven vader worden.

We hebben weer hoop, die is uitgegroeid tot geloof, en bedankt dat jullie er waren en de moed erin hielden.

Ik schreef een boek om mijn engelenzoontje te gedenken. Ik kon het boek niet uitgeven - ik weet niet hoe ik een Amazon moet verkopen en ik heb geen geld voor marketing, maar ik stuur het je graag in het Engels, als je ons verhaal wilt lezen.

Ik geloof dat de zon ons zal toelachen en dat we eindelijk samen gelukkig zullen zijn. Ik droom vaak van mijn tweeling, een jongen en een meisje... Ik hoop dat deze droom op een dag zal uitkomen en dat mijn lot zal worden vervuld.

In de VS, in de CNY-kliniek in Syracuse, hebben we 4 mislukte terugplaatsingen gehad. De laatste zal over een paar dagen plaatsvinden en we moeten nieuwe embryo's maken met een eiceldonor en de procedure betalen om het opnieuw te proberen. Voor mij zijn de reis- en verblijfskosten in de VS nu te hoog, want met tot nu toe 9 IVF-pogingen (FROZEN EMBYO TRANSFER) in 3 jaar heb ik mezelf volledig in de schulden gestoken. Ik wil dit kindje echt eindelijk in mijn armen houden. Help me alstublieft om te slagen in mijn 10e en, indien nodig, volgende IVF-programma. Ik heb vaak geen geld voor de extra aanbevolen medicijnen en behandelingen. Ik ben dankbaar voor alle hulp!

Ik wil het geld graag besteden aan de kosten van de donoreicel en de IVF-procedure, die ongeveer 16 000 euro bedragen, plus de aanbevolen tests, medicijnen en vliegtickets, accommodatie voor regelmatig vertrek, in totaal meer dan 20 000 euro.