Geachte mevrouw/mevrouw,

Staat u mij toe mijn verhaal met u te delen, dat acht jaar geleden begon en dat mijn leven sindsdien volledig heeft veranderd. Ik werd van de ene op de andere dag ernstig ziek. Wat voor anderen vanzelfsprekend is - eten, werken, de geneugten van het dagelijks leven - is voor mij een onbereikbare droom geworden.

Er verscheen een constante, ondraaglijke pijn op één plek in mijn buik, alsof ik constant last had van darmkrampen. Ik kan het soms alleen verlichten met sterke druk - zo breng ik elke dag door. Eten is voor mij geen plezier, maar een kwelling: Ik kan nauwelijks eten en heb moeite om op gewicht te blijven. Ik heb bijna alles uit mijn dieet moeten schrappen, maar zelfs het weinige voedsel dat ik in theorie zou kunnen eten, veroorzaakt pijn.

De afgelopen jaren heb ik er alles aan gedaan om de oorzaak van mijn ziekte te vinden. Ik heb ontelbare artsen in het hele land bezocht, traditionele en alternatieve behandelingen geprobeerd en drie operaties ondergaan, maar ik zit nog steeds op dezelfde plek. De diagnose, die moeilijk te stellen was, is onder andere dat de zenuwen in mijn darmen niet goed werken. Er wordt maar over één optie gesproken: een stoma, maar er is geen garantie dat dat ook echt een oplossing is.

De ziekte heeft niet alleen mijn lichaam geruïneerd, maar mijn hele leven. Ik ben niet alleen mijn baan kwijtgeraakt, maar ook een droom - moeder worden. Door de ziekte is dit tot nu toe niet mogelijk geweest, ook al was het mijn grootste wens. Ik zou nog steeds een kans hebben als ik snel zou herstellen, maar daarvoor heb ik medische hulp nodig, die ik me op dit moment niet kan veroorloven.

Mijn huwelijk is ook uit elkaar gevallen. Aanvankelijk stonden mijn familie en mijn man achter me en geloofden ze dat ik zou herstellen. Maar in de loop der jaren is de hoop vervaagd en nu sta ik er alleen voor met mijn pijn. Ik leef in een kwetsbare relatie die me niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk opslokt.

Maar dat is niet wie ik ben. Eigenlijk ben ik een vrolijke, humoristische vrouw die graag leeft, die vecht, die nooit opgeeft. Maar nu heb ik het gevoel dat ik niet meer alleen verder kan. Ik wil zo niet leven, ik wil niet accepteren dat pijn en hulpeloosheid mijn leven bepalen.

Tot nu toe heb ik nooit om hulp gevraagd. Ik heb er altijd de voorkeur aan gegeven om te geven, maar nu ben ik gedwongen om me tot jou te wenden. Ik geloof nog steeds dat er een dokter is, een behandeling die me kan helpen. Maar om daar te komen, heb ik steun nodig.

Alstublieft, als u kunt, help me om de strijd voort te zetten en een kans te krijgen op een normaal leven. Ik spreek mijn diepste dank uit voor alle steun.

Met een dankbaar hart en dank u wel.