Pijnpatiënten worden niet erkend in de geneeskunde.

Het is al moeilijk genoeg voor pijnpatiënten dat ze geen behandeling krijgen in Oostenrijk en dit nadat Oostenrijk meerdere malen is gevraagd om meer te doen voor pijnpatiënten.

Het Oostenrijkse sociale systeem voorkomt ook dat pijnpatiënten in het buitenland worden behandeld door pijnpatiënten niet als gehandicapt te beschouwen, ook al beperkt hun pijn hen meer dan andere reeds erkende handicaps.

Als pijnpatiënt heb je maar zelden een pijnvrije periode waarin je voor je eigen huishouden kunt zorgen en daarom heb je meestal steun van thuishulpen en verzorgers of familieleden.

Wat voor gezonde mensen een kleine uitdaging is, is voor pijnpatiënten een odyssee met een onzekere uitkomst. Een ritje naar de winkel wordt een marathon en het zweet loopt niet alleen, het vereist ook een periode van rust na deze eigenlijk korte activiteit, wat zelfs kan resulteren in meerdere dagen pijn.

15 minuten bij de kookplaat staan is vaak zo vervelend dat een korte pauze voor de persoon in kwestie ervoor zorgt dat de pizza in de oven in de tussentijd verschroeit of de rijst in de pan verbrandt.

Vanuit het oogpunt van de PVA, ÖGK en AMS worden deze mensen toch als arbeidsgeschikt geclassificeerd omdat de pijn niet zichtbaar is en de ziekte niet als een ernstige beperking wordt erkend.

Dagen waarop een pijnpatiënt bijna geen pijn heeft, zijn absoluut zeldzaam en gedurende deze tijd zou de patiënt niet in staat moeten zijn om zijn huishoudelijke taken te vervullen of gewoon van de pijnvrije tijd te genieten - NEE, de wetgever bepaalt dat de pijnpatiënt in deze tijd een beroepsactiviteit moet uitoefenen. Het maakt de wetgever niet uit of deze dagen onvoorspelbaar zijn of een bepaalde regelmaat volgen.

Elke pijnpatiënt moet erop voorbereid zijn dat hij 's nachts niet kan slapen als hij pijn heeft en al verschillende afspraken met openbare instellingen of autoriteiten heeft gemist omdat hij pas 's ochtends vroeg is gaan slapen, of al meerdere dagen wakker is zonder ook maar een minuut te slapen, wat leidt tot vlagen van zwakte en ongelukken thuis.

De toegediende opiaten doen hun werk alleen als de pijn iets minder hevig is en bij hevige pijn proberen de getroffenen vaak de pijn uit hun hoofd te krijgen door rustig te gaan liggen, wat in de meeste gevallen niet lukt en de getroffene urenlang met de pijn worstelt.

Omdat de pijnpatiënt zoveel onbegrip heeft ervaren van de kant van de geneeskunde, trekt de patiënt zich steeds meer terug uit de maatschappij en het gezondheidszorgsysteem, omdat er geen langdurige en effectieve behandelingen zijn om het lijden te verlichten.

De pijnpatiënt wordt aan zichzelf en zijn pijn overgelaten.

Ik zamel geld in voor een rechtszaak tegen de arbitraire beslissingvan de staat om deze mensen met rust te laten en hen van hun levensonderhoud te beroven door hen niet te erkennen. Een precedent scheppende zaak zou veranderingen in het systeem kunnen brengen en het eindelijk mogelijk maken dat de getroffenen in het buitenland worden behandeld, waar de richtlijnen voor uitgebreide pijnbehandeling zijn geïmplementeerd.

Het gaat er ook om dat de staat de kosten van deze behandelingen dekt of de patiënt compenseert voor het feit dat de staat niets doet, zodat deze behandelingen gefinancierd kunnen worden.

Een persoonlijk ervaringsverslag over deze situatie in Oostenrijk vindt u in de link