Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou moeten doen, maar hier zijn we dan...

Ik ben een 29-jarige alleenstaande moeder met financiële problemen. De woorden zijn er, laat me nu uitleggen hoe ik hier terecht ben gekomen.

De belangrijkste reden voor mijn financiële problemen is dat ik het geluk van mijn gezin altijd boven alles heb willen stellen, zelfs als dat betekende dat ik mezelf zou moeten ontzeggen om het hen naar de zin te maken. Maar ik heb een stadium bereikt waarin dit me in zulke moeilijkheden heeft gebracht dat ik 's nachts niet kan slapen, mijn maag elke dag draait bij de gedachte aan de deurwaarders die op mijn deur kloppen... Ik heb elke dag donkere gedachten en soms kunnen zelfs mijn 3 kinderen ze niet uit mijn hoofd krijgen, ook al zou ik er alles voor over hebben. Maar ik vertel mezelf dat het makkelijker voor me zou zijn, dat ik dit leven niet wil voor mijn kinderen. Ik wil een toekomst voor hen opbouwen maar ik kan het niet, mijn tranen hebben een bittere smaak, ik weet niet meer wat ik moet doen.

Dus hier is een laatste fles in de zee, ik vraag nooit iets van iemand maar ik heb geen keuze meer. Als ik mijn kinderen wil zien opgroeien, moet ik om hulp vragen, want als ik dat niet doe, red ik het niet.

Aan iedereen die dit bericht leest, zelfs een kleine donatie zou een enorm gewicht van mijn hart nemen en ik zou dankbaar zijn voor het leven. Ik weet dat het maar woorden zijn, maar dat is alles wat ik vandaag heb, eeuwige dankbaarheid voor jullie.

Dank je wel van een moeder in het donker die hoopt een sprankje hoop te zien.