Ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Niet op deze manier.

Toen ik 22 was, dacht ik dat ik het nu wel voor elkaar zou hebben. Ik dacht dat ik een plan zou hebben. Maar nu, met een rugzak vol kleren die ik niet eens nodig heb en nergens om naartoe te gaan, weet ik niet eens wat het plan is. Mijn ouders schopten me er vanmorgen uit, hun woorden koud en definitief, als een deur die in mijn gezicht dichtsloeg.

"Eruit," zei mijn vader met een stenen stem. "Je bent geen kind meer. Zoek het maar uit."

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist niet hoe ik terug moest vechten. Ik stond daar maar, verdoofd, terwijl ze me zagen vertrekken, alsof ze een vreemde zagen weglopen. Alsof ik er niet toe deed.

Ik dacht erover om iemand te bellen - misschien een van mijn oude vrienden - maar wie zou iemand als ik willen helpen? Ik heb met niemand contact gehouden sinds de middelbare school. Ze zijn allemaal verder gegaan, volwassen geworden, hun eigen leven uitgestippeld. Ik kan amper een baan houden, laat staan een verblijfplaats vinden.

Ik probeerde te lopen en dacht dat ik misschien een manier zou vinden om de dag door te komen. De zon is nog op, maar het voelt al alsof hij ondergaat. De straten zijn leeg, mensen rennen voorbij en ik voel me onzichtbaar. Mijn maag knort, maar ik heb geen dollar op zak. Zelfs geen kleingeld.

Ik dacht erover om terug naar huis te gaan, maar ik weet dat dat niet kan. Ze hebben duidelijk gemaakt dat ik niet welkom ben. En ik weet niet wat erger is: eruit geschopt worden of weten dat ik niet eens gemist word.

Ik heb een bankje in het park gevonden. Het is nu koud en het bankje is harder dan ik dacht. Ik trek mijn knieën op in een poging warm te blijven, maar niets werkt. De honger knaagt aan me, maar meer nog is het de eenzaamheid. Het voelt alsof ik wegzak, alsof ik verdwijn.

Ik sluit mijn ogen voor een seconde, gewoon om eraan te ontsnappen. Maar ik kan het niet. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Waar moet ik heen? Wie zal er om me geven?

Het enige wat ik zeker weet is dat er geen weg terug is. Ik heb alles verpest. En nu ben ik alleen en deze lege stad.