Hallo allemaal,

Ik had nooit gedacht dat ik hier ooit zou belanden, we zeggen vaak dat het alleen andere mensen overkomt, maar hier ben ik vandaag.

Na 6 jaar van liefde, waarvan vier jaar met een ring die een belofte moest bezegelen. Een belofte van de toekomst, van steun, van samen bouwen. Toen kwam onze baby, die onze wereld op zijn kop zette en onze nachten zowel lichter als korter maakte.

In het begin zag ik de onbalans niet. Liefde en hoop bedekten alles. Ik dook in mijn spaargeld voor de dagelijkse dingen, voor de rekeningen, voor het onverwachte. "Het is maar tijdelijk," hield ik mezelf voor. Maar de maanden gingen voorbij en hij was altijd tevreden met het betalen van de huur, terwijl hij geld opzij zette voor een toekomst die ik niet meer kon zien.

Elke uitgave woog een beetje zwaarder, niet zozeer op mijn bankrekening - die al leeg was - maar op mijn hart. Ik maakte schulden terwijl hij spaarde. 7.000 euro later, geen spaargeld meer, maar constante ruzies en dreigementen, terwijl we nog geen jaar samenwoonden en onze baby amper 10 maanden oud was.

Ik doe wat ik kan, zeg ik elke dag tegen mezelf, maar vandaag kan ik het niet meer. Ik was in staat om mijn schulden terug te brengen tot 5.000 maar als ik tegen mezelf zeg dat ik niet te zielig ben.

"Ga naar huis, naar je moeder.

Het is haar refrein geworden bij elke ruzie. Drie woorden die met minachting worden uitgesproken, alsof ik hier niet thuishoor, alsof dit niet mijn thuis is. En toch ben ik degene die deze flat heeft ingericht en er een thuis van heeft gemaakt. Ik heb voor alles betaald, van de gordijnen tot de borden, van de bank tot de tafel waar we zoveel maaltijden hebben gedeeld. Een huis gebouwd met mijn geld, mijn liefde, mijn energie.

En nu liggen mijn spullen overal op de trap, opgestapeld in zwarte vuilniszakken. Alsof ze waardeloos waren. Alsof ik niets waard was.

Ik heb alles weggegeven. Ik heb de elektriciteit betaald zodat onze dochter nooit in de kou heeft geslapen, ik heb een paar maanden alleen voor de kinderopvang gezorgd, want ik werk ook en er moest iemand voor haar zorgen. Ik vulde de koelkast, betaalde de boodschappen, kocht luiers, kleren, melk en potjes, omdat hij "niet zag wat er te kopen viel". Het was alsof hij in een magisch huis woonde waar alles moeiteloos tevoorschijn kwam.

Maar ik kon het zien. Ik kon zien hoe mijn rekening werd leeggehaald terwijl die van hem groeide. Ik zag mijn vermoeidheid toenemen terwijl hij genoegen nam met het betalen van huur en dat voldoende vond. Ik zag zijn onverschilligheid groeien, zijn ogen verharden bij elke ruzie.

En nu zie ik die vuilniszakken, opengescheurd op de trap, mijn kleren vermengd met de herinneringen aan een leven dat ik op armlengte heb gedragen.

Hij heeft een grens overschreden. Deze keer ga ik niet terug naar mijn moeder om te rusten. Deze keer ga ik voorgoed weg. Want een liefde die me weggooit als afval was eigenlijk nooit een echte liefde.

Dus nu zit ik hier en vraag ik vreemden om hulp omdat ik niet fatsoenlijk terug kan gaan naar mijn ouders met een schuld, geen spaargeld en een baby.

Ik zou alleen maar een last zijn voor mijn ouders, die al voor mijn broers en zussen moeten zorgen.

Als deze inzameling het bedrag van mijn schuld bereikt, zal ik blij zijn en als het meer is, kan ik rustig verhuizen naar een nieuw huis voor mijn dochter en mijzelf en het meteen inrichten. Ik streef niet naar meer, want ik werk en ik zal in onze dagelijkse behoeften kunnen voorzien zodra mijn schuld is afbetaald.

Kunt u mij helpen om dit huis te verlaten dat mij van mijn zelfvertrouwen heeft beroofd en mijn rekeningen heeft leeggehaald.