💔 Laat dit verhaal niet onopgemerkt voorbijgaan...

Ik ben geen aandachtstrekker. Het is niet makkelijk voor me om dit te schrijven. Ik heb meer dan 20 jaar gewerkt, ik heb nooit publiekelijk om hulp gevraagd en ik heb mezelf nooit beschouwd als iemand die medelijden "verdient". Maar nu... nu heb ik geen keus.

Mijn hart is gebroken.

Mijn zoon is ziek. Een zeldzame ziekte, neutropenie, verzwakt zijn immuunsysteem en vereist constante aandacht. Elke dag is het een strijd om hem te beschermen, hem te voorzien van eten, warmte en een dak boven zijn hoofd. Alles wat we hadden is weg, maar liefde en hoop niet.

Ik zoek geen medelijden. Ik zoek geen applaus. Ik zoek hulp – want liefde voor je kind is geen zwakte, maar een kracht. Elke euro, elk klein beetje hulp geeft hem de kans om te ademen, te eten, te overleven. Elk beetje steun vertelt ons dat we niet vergeten zijn.

Dit is geen verhaal voor de media. Dit is geen project. Dit is mijn leven, mijn zoon, onze realiteit. Als je kunt, help ons dan. Als je dat niet kunt, deel dit verhaal dan alsjeblieft. Laat mensen weten dat er achter de cijfers en statistieken kinderen en moeders zitten die vechten voor leven, waardigheid en hoop.

Hartelijk dank,

Een moeder die nog steeds ademt en liefheeft.