Moooonia, Monika wakker worden! Sta op! Je hebt lang genoeg geslapen. Nu is het genoeg! Kom terug naar ons!

Samen kunnen we meer bereiken!

Laten we Monica helpen om uit gevangenschap te komen, laten we haar helpen om weer beter te worden.

Onze geliefde en enige dochter Monika op een gewone werkdag in de ochtend van 9 oktober 2024.

Ze was erg blij dat ze een baan had gekregen in haar beroep na haar afstuderen aan de kunstacademie.

Maar ze zou haar werk niet bereiken, want haar levenskaart toonde een keerpunt - een tragisch verkeersongeval - of twee in één.

Het ene moment werd ze onbedachtzaam aangereden door een snel rijdend hert dat met een gewicht van meer dan 200 kilo uit het bos de weg op rende en een fractie van een seconde later werd ze frontaal aangereden door een snel rijdend voertuig dat in tegenovergestelde richting reed.

Monica's hart stopte met kloppen. Ze zat vast in de auto, was bewusteloos en vertoonde geen tekenen van leven. De brandweerlieden en het medische team die ter plaatse kwamen, slaagden erin om de bloedsomloop te herstellen na enkele minuten van dappere reanimatie. Ze konden het wonder dat had plaatsgevonden niet geloven.

Volgens hen zijn slachtoffers met dergelijke verwondingen voor altijd verloren op de plaats van het ongeval.

Nadat ze met de helikopter van het LPR naar het universiteitsziekenhuis in Opole was vervoerd, onderging Monika een reeks complexe operaties, waaronder de stabilisatie van haar verbrijzelde rechterheup, een gebroken been en vooral een levensreddende neurochirurgische operatie, omdat, zoals de arts ons bij het eerste contact op de intensive care vertelde, Monika's hoofd bijna was afgerukt. Ze had gebroken nekwervels van C0 tot C3, beide occipitale condylen met binnenwaartse verplaatsing, een gekarteld ruggenmerg, talloze bloeduitstortingen, ook in de halsslagader, in de hypofyse (...). Haar hersenen waren al enkele minuten hypoxisch. Volgens de artsen was alleen het deel van de hersenen dat verantwoordelijk was voor de ademhaling in de beste conditie. Er waren gegronde zorgen of Monika de nacht na de operatie zou overleven en of het ernstig beschadigde ruggenmerg in staat zou zijn om haar vitale functies over een langere periode te behouden. Het oordeel was dat zelfs als ze het zou overleven, ze niet in staat zou zijn om haar arm of been te bewegen, ze zou geen contact meer hebben omdat een aanzienlijk deel van haar hersenen - frontale, pariëtale, temporale en occipitale kwabben (...) - was afgestorven als gevolg van de langdurige hypoxie.

Monika overleefde en leeft. Het is een wonder. Er zijn nu zes weken verstreken sinds dit tragische ongeluk. Onze dochter, verzwakt door een zware orthopedische operatie, heeft veel gevechten gewonnen. Ze heeft twee keer een longontsteking verjaagd en twee keer een bindvliesontsteking en andere septische bacteriën die haar van ons wilden wegnemen.

Sinds 9 oktober 2024 zijn we elke dag bij haar. We rijden elke dag 300 kilometer van ons huis naar het ziekenhuis en terug om met Monia te praten, voor haar te zingen, haar muziek af te spelen, haar gezicht te masseren, haar fragiele handen, handen en voeten te strelen, al haar zintuigen en receptoren te stimuleren, haar activiteit te stimuleren, haar verlangen om terug te keren naar onze wereld. De artsen zien op de aangesloten monitoren dat haar vitale activiteit aanzienlijk toeneemt tijdens onze bezoeken. Dit geeft ons hoop en de kracht om te handelen.

We hebben onze eerste successen geboekt. De artsen zelf hebben een week lang vol ongeloof naar Monika gekeken. Monika opent haar ogen, reageert op het tijdstip van de dag en de nacht, reageert op licht, is begonnen met haar ogen te wiebelen, is begonnen met haar mond te bewegen, maakt haar eigen unieke gezichten, draait haar hoofd lichtjes van links naar rechts, reageert heel sterk op de lichtste aanraking door beide benen bij de knieën te buigen, kan haar hand onwillekeurig omklemmen (...) en nog niet zo lang geleden zou ze het niet mogen overleven, ze zou niet eens met haar ogen mogen knipperen.

We proberen Monika te laten deelnemen aan het ontwakingsprogramma voor volwassenen in een cerebraal coma, omdat Monika, die we nog niet genoemd hebben, een volwassen, mooie 29-jarige vrouw is, een schaamteloze maagd die onlangs klaar was om haar eigen gezin te stichten.

We hebben contact met een aantal gezondheidsinstellingen en ziekenhuisafdelingen die dit type behandeling voor comateuze patiënten aanbieden en programma's van 12 maanden hebben. Dit zijn bijvoorbeeld: "Budzik dla Dorosłych" in Warschau, "Rehstab" in Limanowa, ziekenhuis in Częstochowa, in Jastrzębie Zdrój, in Brzeg of "Repty" in Tarnowskie Góry (...).

Helaas moet je overal tot 12 maanden wachten in de rij voor toelating, in elke plaats wachten 2,3 tot 8 mensen voor Monika. Aan het eind van het jaar heeft elke faciliteit niet genoeg geld van het Nationaal Gezondheidsfonds om de behandeling te subsidiëren en nieuwe limietbesluiten worden pas begin 2025 genomen. Voor Monika betekent elke dag vertraging in de beroepsrevalidatie echter minder kans om terug te keren in de wereld van bewuste, redelijk fitte en gezonde mensen.

Een privé-revalidatiekamp voor Monika met professionele medische zorg van een dagelijks medisch team, neurorevalidatie, neurologie, muziektherapie, hydrotherapie, enz. kost ongeveer 15.000 PLN voor een verblijf van twee weken in een centrum. De maandelijkse kosten voor een privé-revalidatieprogramma, zoals dat van Budzik in Warschau, bedragen ongeveer 35.000 PLN per maand. Helaas kunnen we ons dat niet veroorloven. We denken dat bijna niemand zich een dergelijke uitgave kan veroorloven, ook al is het zo'n belangrijk doel in het leven.

Ik, Monika's moeder, heb mijn baan al opgegeven om aan Monika's zijde te staan en haar genezingsproces te ondersteunen. In de situatie waarin we nu zitten, zou ik me niet aan mijn werk kunnen wijden. Op dit moment ben ik ziek vanwege een zenuwinzinking, maar over een paar maanden zal ik mijn ziekteverlof opgebruiken (...). Monika's vader werkt in een kleine privégarage en zijn inkomen is in de huidige situatie voldoende voor de vergoedingen, de benzine voor de dagelijkse ritten van en naar Monika's huis en voor bescheiden voedsel.

Monika heeft gewerkt, dus voorlopig heeft ze ziekengeld opgebouwd, maar ze kan het niet zelf gebruiken, ze kan niet voor haar eigen welzijn zorgen, en wij, haar ouders, willen en kunnen voorlopig niet over haar financiële middelen beschikken, tenminste niet totdat de rechtbank ons als haar wettelijke voogden benoemt, en dat kost tijd (...).

In deze situatie wenden wij ons tot u, beste lezers, voor financiële hulp, ook al is het het kleinst mogelijke bedrag dat Monika en haar ouders zal helpen in de eerste fase van Monika's behandeling, d.w.z. het waarborgen van haar verblijf in een professioneel centrum voor de behandeling van personen - ontwakende volwassenen in een cerebraal coma, aangezien het ziekenhuis in Opole, waar ze zich momenteel bevindt, geen rechtvaardiging ziet voor haar behandeling op de intensive care of in de orthopedie of een andere ziekenhuisafdeling.

In het geval dat Monika, God verhoede, niet in aanmerking komt voor een van de programma's omdat ze aan bepaalde medische criteria moet voldoen, of als ze zo'n programma van 12 maanden afrondt en het voor haar mogelijk wordt om naar huis terug te keren, zullen we het ingezamelde geld gebruiken om haar verblijfplaats aan te passen aan het dagelijks functioneren en de revalidatie en om professionele zorg te garanderen.

Alvast hartelijk dank voor alle hulp, namens ons en vooral namens Monika!