Ik ben geboren in een leven dat vanaf het allereerste begin obstakels op mijn pad bracht. Sommige kinderen maken zich zorgen over speelgoed of reisjes, terwijl ik me zorgen maakte of ik een plek zou hebben om te baden, te eten of hoe ik geld kon verdienen voor een traktatie die anderen zonder nadenken konden krijgen.

Volledig verhaal:

Ik ben in 1999 geboren in Trnava. Mijn komst op de wereld was niet gemakkelijk - mijn moeder overwoog een abortus omdat ze geen kind met mijn vader wilde. Toen ik 4 was, kreeg ze een ongeluk waardoor ze in een rolstoel terecht kwam.

Kort daarna, op 6-jarige leeftijd, was ik betrokken bij een ernstig auto-ongeluk op weg naar school. Ik liep een zware hersenschudding en een gebroken been op, met het risico op blijvende gevolgen.

Toen ik 8 jaar oud was, gingen alle kinderen tijdens zwemles in de pauze naar de bakker, maar ik kon me dat niet veroorloven. Mijn oma gaf me een pizza die ik stuk voor stuk aan mijn klasgenootjes verkocht en met het geld dat ik verdiende kocht ik snoep. Het was mijn sterkste jeugdherinnering - het eerste moment dat ik me realiseerde dat ik vindingrijk moest zijn om te hebben wat anderen hadden.

We leefden heel bescheiden. Mijn moeder in een rolstoel en mijn overgrootmoeder met pensioen voedden mij op met een gezamenlijk inkomen van ongeveer 600 euro. Er waren periodes dat we geen gas of water hadden, dus verwarmden we water in potten en goten dat in de badkuip. We verwarmden met briketten en in de winter legde mijn overgrootmoeder een verwarmde tegel in onze dekens zodat we niet zouden bevriezen. Mijn vader ging weg toen ik 7 was en was twee jaar lang helemaal afwezig.

Tijdens de lagere school speelde ik voetbal, wat me hielp om met stress om te gaan. Ik had ook te maken met pesten - vechtpartijen en af en toe bespotting die meerdere jaren duurde.

Mijn perspectief toen: Ik begreep niet waarom dit gebeurde, ik voelde me vaak eenzaam en onbegrepen.

Mijn perspectief nu: Ik zie dat deze uitdagingen me hebben geleerd om te overleven, vindingrijk te zijn en nooit op te geven.

Nadat we naar Hlohovec verhuisden omdat we ons huis kwijtraakten, woonden we in kantoorruimtes die waren omgebouwd tot tijdelijke woonruimte. Ik woonde korte tijd bij mijn moeder, maar toen zij het niet meer aankon, ging ik naar mijn vader. Vanaf mijn 13e werkte ik tijdens vakanties voor hem in de bouw. Er waren constant ruzies thuis en gezondheidszorg was er bijna niet.

Op de middelbare school begon ik Muay Thai te beoefenen, wat mijn manier werd om met stress en moeilijke periodes om te gaan. Ik behoorde tot de betere studenten, was van plan om af te studeren met twee vreemde talen en door te gaan naar de universiteit. Ik wist echter dat ik het financieel niet zou redden - mijn vader kon niet met geld omgaan en ik zou dagelijks moeten werken naast school.

In mijn laatste jaar regelde ik een individuele studie zodat ik voor mijn moeder kon zorgen, die in een hostel woonde - een plek die synoniem staat voor getto. Van het geld dat ik kreeg voor maaltijden, kocht ik eten voor haar. Ondanks alle obstakels heb ik mijn diploma gehaald.

Mijn perspectief toen: Ik voelde me eenzaam, maar ik was trots dat ik mijn moeder kon helpen.

Mijn perspectief nu: Deze periode gaf me kracht en moed om voor mezelf te zorgen.

Na school werkte ik verschillende baantjes en kort voor mijn vader. Het ging goed - we kregen een groot contract en ik verdiende boven modaal. Het leven leek de goede kant op te gaan, maar kort daarna overleed mijn moeder - de enige persoon die altijd in me geloofde en me steunde.

Ik kwam er alleen achter toen ik kleding aan het kopen was. Mijn stiefoom belde me op en vertelde me dat mijn moeder was overleden en dat ik naar het hostel moest gaan waar ze had gewoond. Ik herinner me dat ik meteen geschokt was, mijn knieën begaven het en ik voelde een enorme leegte. Het was de eerste keer dat ik het woord "verdriet" echt begreep en de diepte van het verlies van iemand die mijn leidraad was.

De COVID-19 pandemie vertraagde alles - er was heel weinig werk en een laag loon, en anderhalf jaar lang leefde ik van maand tot maand. Uiteindelijk verhuisde ik naar Wenen, waar ik eerst als schilder werkte en later als tegelzetter. Ik verdiende meer, maar het was nog steeds niet genoeg voor mijn droom om een eigen huis te bezitten en een gezin te stichten.

Samen met een vriend die ik al 20 jaar ken en die me ook geld schuldig is, richtten we een bedrijf op. Als strategische stap besloot ik een appartement te kopen. Het plan was duidelijk: koop het appartement, renoveer het en verkoop het voor een hogere prijs. Tijdens de renovatie gebruikte ik het alleen als verblijfplaats terwijl ik in het buitenland werkte, om zo geld te verdienen om de renovatie te financieren. Dit plan was bedoeld om financiële stabiliteit te garanderen en me voor te bereiden op onafhankelijkheid en een toekomstig gezin.

Door mislukte partners, financiële problemen en gezondheidsproblemen kwam ik echter op een tweesprong in mijn leven. Uiteindelijk moest ik het appartement verkopen en stond ik alleen voor schulden en levensuitdagingen.

Mijn perspectief: Ik voelde me verraden en uitgeput, maar vandaag weet ik dat ik ondanks alle tegenslagen nog steeds overeind sta. Elke ervaring heeft me geleerd dat vooruitgaan de enige manier is.

Waarom ik steun nodig heb

Op dit moment heb ik ongeveer €55.000 nodig, als volgt verdeeld:

2. Schulden en verplichtingen - €36.000-

€20.000 - bank

€15.000 - familie en vrienden

€1.000 - bijdrage ziektekostenverzekering

Elke bijdrage zal me helpen om stevig op mijn benen te staan, een nieuw leven te beginnen en een stabiele toekomst op te bouwen.

Slotverklaring:

Ik streef niet naar luxe. Ik wil een huis voor mijn toekomstige gezin, vrij zijn van schulden, tijd om te sporten en kinderen op te voeden, en de mogelijkheid om mijn leven op mijn eigen voorwaarden te leven - zonder baas. Dit verhaal laat zien dat zelfs als iemand opgroeit in moeilijke omstandigheden en veel ontberingen meemaakt, hij of zij nooit moet opgeven en altijd vooruit moet blijven gaan.