Maak kennis met Rabhi Ishtiwi.

Mijn naam is Rabhi. Ik ben 23 jaar oud en woon momenteel in Gaza, te midden van de verwoestingen die onze huizen, levens en dromen hebben verteerd. Terwijl ik jullie schrijf, houd ik me vast aan de herinneringen van een verleden dat ooit hoop bracht en aan de visie van een toekomst waarin die hoop opnieuw kan worden opgebouwd.

De recente gebeurtenissen hebben mijn familie een onvoorstelbare tragedie gebracht. Ons huis, de plek waar we samenkwamen voor talloze momenten van lachen, troost en eenheid, werd een doelwit. Mijn gezin en ik waren binnen, samen met geliefde familieleden, toen het werd getroffen. Velen van hen overleefden het niet. Door een wonder kwam ik met lichte verwondingen uit het puin tevoorschijn, maar de littekens in mijn hart zijn veel dieper. De gezichten van mijn neefjes, het gelach van mijn familieleden - allemaal verstomd door de verwoesting die ons omringt.

Te midden van dit verdriet vecht ik om vast te houden aan de dromen die ik ooit koesterde. Voetbal was niet zomaar een sport voor mij; het was mijn doel en mijn trots. Ik ben profvoetballer en net als de spelers van het Palestijnse nationale team heb ik in elk lokaal toernooi gespeeld en zowel individueel als collectief gewonnen. Voetbal leerde me discipline, veerkracht en eenheid - kwaliteiten waar ik nu meer dan ooit op vertrouw om vooruit te blijven gaan. Mijn droom is om Gaza op een dag gevuld te zien met de geest van competitie, de geluiden van juichende fans en de hoop op een betere toekomst.

Ik kan deze droom echter niet alleen verwezenlijken. De middelen en steun die ik ooit had, zijn weg en het is een overweldigende taak om vanuit het niets opnieuw op te bouwen. Ik reik mijn hand uit en vraag nederig om hulp om te herstellen wat door de oorlog is afgenomen. Ik vraag het niet alleen voor mezelf, maar voor alle gezinnen en kinderen die hun huis, hun dromen en hun geliefden zijn kwijtgeraakt. Alle steun zou niet alleen helpen om onze huizen weer op te bouwen, maar ook om de hoop en veerkracht te herstellen die de oorlog ons heeft proberen af te nemen.

Bedankt voor jullie medeleven en voor het lezen van mijn verhaal. Ik hoop op een dag mijn dankbaarheid te kunnen uiten in een wereld waar mijn neefjes kunnen spelen, waar de nalatenschap van mijn familie wordt geëerd en waar onze levens weer gevuld zijn met vreugde en vrede.

Met oprechte hoop,

Rabhi Ishtiwi.