Niemand zou ooit moeten toekijken hoe zijn of haar ouder worstelt om te overleven - niet alleen door ziekte, maar ook door verpletterende schulden.

Maar dit is mijn realiteit, elke dag sinds 2022.

Mijn vader kreeg de diagnose Kaposi sarcoom, een agressieve en pijnlijke vorm van huidkanker. En deze ziekte trof hem na jaren van stress, zorgen en opoffering. Hij heeft zijn hele leven voor ons gewerkt, uitputtingsverschijnselen getrotseerd met alle kracht die hij had... maar het leven gaf hem nooit een pauze. Nu, in plaats van zijn latere jaren in vrede door te brengen, vecht hij tegen zowel kanker als schulden.

Ik probeerde hem te beschermen. Ik wilde de last zelf dragen - maar ik maakte het alleen maar erger. Helaas hadden we al voor zijn ziekte leningen en kredieten afgesloten om ons gezin overeind te houden. Tegen de tijd dat de diagnose kwam, verdronken we al in de schulden. En vandaag stik ik.

Onze maandelijkse schulden zijn opgelopen tot meer dan €4.000. Dit zijn leningen die zijn verdubbeld, verdrievoudigd en nu zijn we tien keer meer schuldig dan wat we hebben geleend.

Mijn vader slaapt niet meer rustig. Hij wordt midden in de nacht wakker, zwetend, denkend aan geld. Zijn lichaam doet pijn, maar de emotionele pijn is nog groter - het gevoel dat hij ons niet meer kan helpen en dat wij nu degenen zijn die hem moeten helpen.

Zijn behandeling kost meer dan €500 per maand, geld dat we niet meer hebben. Zijn hele salaris gaat rechtstreeks naar het betalen van schulden. En naast de kanker die zijn lichaam verzwakt, zijn het de stress en de schulden die hem langzaam breken. We voelen ons gevangen in een nachtmerrie waaraan we niet kunnen ontsnappen.

Het huis staat te koop - een wanhopige laatste poging - maar niemand komt kijken. We hebben niemand anders om het aan te vragen, nergens anders om naartoe te gaan. We schamen ons, zijn bang en verlangen naar één dag zonder angst.

Het enige wat ik wil is mijn vader bevrijden van deze stress. Hem zien ademen zonder paniek. Weten dat er morgen niet nog een rekening komt, nog een telefoontje, nog een eis. Ik wil dat hij leeft. Ik wil dat hij gezond is. Ik wil zijn hand vasthouden en zeggen:

"Het is goed nu, pap. Je hebt genoeg meegemaakt. Nu is het onze beurt om je te redden."

Daarom vraag ik jullie hulp. Alsjeblieft.

Elke donatie, hoe klein ook, is een stap naar genezing. Een stap in de richting van de vrede die mijn vader verdient.

Jouw steun zal gaan naar:

• Maandelijkse kankerbehandelingen (meer dan €500 per maand)
• Het afbetalen van de schulden die ons verstikken (€4.000/maand)
• Mijn vader een echte kans geven om te leven zonder angst of schaamte

Als je niet kunt doneren, deel het dan alsjeblieft. Misschien bereikt dit bericht iemand die kan helpen.

Misschien kiest een lieve ziel ervoor om ons wonder te zijn.

Uit de grond van mijn hart, bedankt dat je dit leest.

Ik ben gewoon een kind dat schreeuwt van de pijn - en ik kan het niet verdragen om mijn vader te verliezen.