Ik heb altijd geweten dat thuis geen plek van comfort was. Het was gewoon een huis - een plek waar de lucht altijd dik van de spanning was. Mijn ouders, allebei zo verteerd door hun eigen demonen, leken nooit iets te merken van of te geven om het kind dat ze op de wereld brachten. Mijn vader, die de helft van de tijd dronken was, en mijn moeder, die het te druk had met haar eigen bitterheid om lang genoeg van haar telefoon op te kijken om mij te zien, maakten duidelijk dat ik gewoon een ongemak voor hen was.

Ik ben nu 18 en ik tel de dagen af tot ik weg kan. Ik heb een baantje in een eetcafé, meestal als serveerster en ik werk tot laat in de avond. De fooien zijn oké, maar lang niet genoeg om echt vooruitgang te boeken. Wat me echt irriteert is dat mijn ouders de helft nemen van wat ik verdien. Ze zeggen dat het voor de rekeningen is, om te helpen in het huishouden, maar ik weet dat het gewoon een andere manier voor hen is om me in bedwang te houden. Met het geld dat ik overhoud, kom ik niet ver. Na benzine, eten en een paar andere basisbehoeften heb ik bijna niets meer.

Maar dat kan me niet tegenhouden. Elke cent die ik weet te sparen voelt als een overwinning, hoe klein ook. Soms sla ik maaltijden over of loop ik naar mijn werk in plaats van de bus te nemen, alleen maar om een paar dollar te besparen. Het is moeilijk, maar ik herinner mezelf eraan dat het allemaal niet voor niets is. Ik ben aan het sparen voor de dag dat ik eindelijk kan vertrekken - mijn eigen appartement krijgen, weg van deze chaos, deze constante last op mijn schouders.

Het gaat niet alleen om de fysieke ruimte. Het gaat om vrijheid. Het idee om wakker te worden zonder de dronken uithalen van mijn vader of de kille stilte van mijn moeder te horen, is wat me bezig houdt. Sommige nachten, als ik in bed lig, sluit ik mijn ogen en stel ik me mijn eigen plekje voor - rustig, vredig, van mij. En ook al voelt het nog zo ver weg, ik weet dat ik er kan komen.

Ik werk er nu al maanden naartoe, stop weg wat ik kan, plan mijn ontsnapping, en elke stap vooruit, hoe klein ook, is een stap dichter bij vrij zijn.

Ik vraag vandaag om wat hulp van mensen die mijn situatie misschien begrijpen.

Alles helpt en ik stel ieders hulp zeer op prijs, ik wens iedereen een geweldige en bevredigende dag!