Ik was 9 jaar oud toen mijn vader me mijn eerste radiografisch bestuurbare auto in handen gaf. Hij was al een racer en ik was nog maar een kind dat net als mijn vader zijn auto op afstand wilde besturen. We raceten samen in sommige races, maar in verschillende categorieën, en de eerste podiumplaatsen waren voor mij, met hem altijd aan mijn zijde. Totdat ik ouder werd, een tiener, kwamen de eerste regionale podiumplaatsen, ik reed samen met mensen die al vele jaren ervaring hadden, en misschien realiseerde mijn vader zich daar dat er potentieel was. Mijn vader zette zijn auto en radio aan de kant om al zijn geld op mij te richten.

Hoe meer ik groeide, hoe sterker ik werd, ik concurreerde met mensen die sneller en sterker waren dan ik en veel meer ervaring hadden, we raceten met wat we hadden, we konden niet op tegen hun auto's, maar ondanks dat onze materialen en financiën minder waren, slaagden we er altijd in om op het podium te komen, niet altijd op de bovenste trede, maar misschien wel op de onderste trede.

In de loop der jaren hebben we aan verschillende races meegedaan, waaronder kampioenschappen op Italiaans niveau, de laatste in 2019, 4 etappes over het schiereiland, in dat jaar behaalden we de titel Italiaans kampioen.

Datzelfde jaar, in de zomer, was er het Europees kampioenschap in Duitsland, specifiek in Leipzig. Ik was klein, maar oud genoeg om te begrijpen hoeveel mijn vader in mij en onze hobby investeerde.

Dat jaar wonnen we dat Europees kampioenschap helaas niet, onze motor begaf het 3 minuten voor het einde, na een goede 45 minuten van de finale, waarin we van start tot finish vochten voor de eerste plaats, de eerste plaats waarin we de laatste 20 minuten van de race heersten tot die noodlottige 3 minuten.

Die drie minuten hebben ons veel afgenomen, een grote kans ontnomen.

Een kans om echte gesponsorde coureurs te worden en carrière te maken.

Ik zag de andere coureurs waar ik mee reed, tussen regionale, Italiaanse en Europese kampioenschappen, allemaal gesponsord, met sponsors die hen over de hele wereld ondersteunden.

Ik weet niet wat zij meer hadden, ik won van hen, ik was sneller, ik racete nauwkeurig. Maar misschien hebben alleen mijn vader en ik dat allemaal gezien.

Van 2019 tot nu mei 2025 is er veel veranderd.

Mijn vader heeft 2 hartaanvallen gehad, waaronder de laatste, vorig jaar was ik hem bijna kwijt.

Vorig jaar was hij ziek, ik kon hem niet zien, maar ik kon het voelen, er was iets mis. Om de droom om mij Europees kampioen te zien worden op de baan in Giardini Naxos te kunnen bekronen, heeft mijn vader verschillende medische onderzoeken overgeslagen, hij werd niet gecontroleerd.

Waarom? Hij kende zijn gezondheidstoestand en wist dat hij onmiddellijk in het ziekenhuis zou worden opgenomen.

Voor die droom riskeerde mijn vader, en ik riskeerde geen vader meer te hebben.

Sinds die operatie beloofde hij dat hij nooit meer zou modelleren.

Hij beloofde het alleen omdat de artsen hem elke inspanning ontzegden, alles wat adrenaline en stress zou opwekken, vooral tegelijkertijd.

Pas in januari van dit jaar heb ik mijn radiobesturing weer opgepakt.

Met de belofte om zijn droom te vervullen, om zijn zoon Europees kampioen te zien worden.

Helaas heb ik geen sponsors of mensen die me steunen, en helaas kan ik met het werk dat ik doe nooit zulke uitgaven doen voor training, auto-onderhoud en reizen om aan wedstrijden te kunnen deelnemen.

Iedereen die het hart heeft om me te steunen, zal ik dankbaar zijn.

Vooral als het me lukt om die titel te winnen, zal ik dankbaar zijn voor het leven.