Hallo allemaal! Hier zul je een verhaal over mij horen. Geboren in 1988 in een klein dorpje in Bosnië. Als kind al had ik grote plannen in mijn kleine dorp. Alles was rooskleurig voor mij. Keek naar alles met positieve kinderogen. Droomde van een eigen gezin, eigen kinderen. Droomde over hoe de toekomst eruit zal zien als ik groter word. Had een visioen over hoeveel dieren ik op de boerderij zou moeten hebben. Hoe mijn kinderen me zullen helpen om voor de dieren en de boerderij te zorgen, net zoals ik mijn ouders heb geholpen. Alles was zo mooi en sprookjesachtig rijk in de ogen van mijn kleine kinderen, precies als een fragment uit een sprookjesboek. Ik leefde voor die dagen en de gelukkige tijd op mijn boerderij. De plannen waren blijkbaar te groot voor mij of was ik te groot voor mijn plannen en dromen? Op een ochtend in 1992 werd ik wakker gemaakt door mijn ouders. Ik wist niet wat er aan de hand was. Blijkbaar ging ik me aankleden en inpakken. Het eten is klaar, het is tijd om buiten op het balkon te eten. Ik mocht daar niet eten! Waarom juist nu en waarom de laatste maaltijd? Nou, na de maaltijd was het tijd om al mijn dromen en de toekomst die ik in mijn leven had uitgestippeld door de ogen van mijn kleine kinderen achter te laten. Toen was het tijd om het land te verlaten vanwege de oorlog. Binnenkort gaan we naar huis, zegt vader, ik vraag wanneer, hij zegt binnenkort, binnenkort mijn zoon. Nu 30 jaar later is vader er niet meer, er is niemand die me vertelt wanneer we naar huis gaan.

Ik ontmoet mijn vrouw, heb twee prachtige kinderen. De jongen is net als ik op alle fronten nieuwsgierig, heeft grote dromen, wil alles waar ik van droomde over boerderij, dieren hij wil het leven dat ik zag met mijn kleine kinderogen. Het meisje is ondeugend maar houdt van vrijheid, dieren en ruimte.

Nu hebben we besloten om binnen een half jaar te verhuizen, wat er ook gebeurt. Het kan niet erger worden dan het nu is.

We rekenen op jullie allemaal en we weten dat velen van jullie die dit lezen in dezelfde situatie zitten, maar gewoon niet durven te verhuizen.