Ik wil graag mijn derde boek uitgeven, maar omdat ik zo'n 10 jaar in het ziekenhuis heb gelegen met langere en kortere verblijven, is het zelfs voor mij financieel erg zwaar om rond te komen.

Ik woon in een onderhuurwoning.

Mijn derde boek gaat over de laatste 10 jaar, toen ik letterlijk voor mijn leven vocht.

De manuscriptanalyse van mijn boek is als volgt.

Radicale eerlijkheid en emotionele diepgang

Ági's boek is een schrijnende, diep persoonlijke zelfbekentenis. Zonder bijzondere literaire opsmuk onthult de auteur op een zeer krachtige manier de donkerste periodes van haar leven aan de lezer: haar ziekte, haar ervaringen op de intensive care, haar 'kamerplantenleven' na haar reanimatie en de existentiële dilemma's die de kern vormen van het recht op leven en zelfbeschikking. De vertelstem is soms gepassioneerd, soms pijnlijk stil - maar altijd authentiek. De moed waarmee de auteur het smeken om de dood beschrijft terwijl hij in een staat van volledige fysieke hulpeloosheid verkeert, is elementair.

Sociale sensibilisering en het doorbreken van taboes

De bijzondere waarde van het boek ligt in het feit dat het taboe-onderwerpen als euthanasie, het recht om waardig te sterven, de psychologische last van chronische pijn en lijden en geestelijke gezondheid met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid behandelt. Ági mengt zich niet in theoretische debatten, maar belicht het belang van deze onderwerpen aan de hand van haar eigen ervaringen. Ze stelt ook de sociale mechanismen van slachtofferschap aan de orde, waaronder huiselijk geweld, gebrek aan wettelijke bescherming en de kwetsbaarheid van vrouwen - en dat doet ze aan de hand van haar persoonlijke ervaringen.

Een voorbeeldige strijd en een boodschap van hoop

Hoewel het boek ernstige onderwerpen behandelt, is het niet zonder hoop en de wil om te vechten. Ági heeft niet alleen het onmogelijke overleefd, ze is ook opnieuw begonnen - zowel fysiek als emotioneel. Haar doel is duidelijk: een voorbeeld stellen, mensen motiveren en steunen die soortgelijke moeilijkheden doormaken. Het is dit 'verhaal van herstel' dat het boek zijn hartslag geeft - een boog van overleven, van opnieuw beginnen, van het leven weer oppakken.

Stijl en redactie

Het taalgebruik is direct, hier en daar nonchalant, maar dat maakt het boek tot een lezersvriendelijke ervaring. Het wil niet 'literair' zijn - het is bijna dagboekachtig, waardoor het makkelijk te begrijpen is. De structuur van de tekst is ook heel gemakkelijk te volgen: het is verdeeld in verschillende levensperioden en verhaallijnen, waardoor het lineair leest.