Ik praat over misbruik om de ogen van zoveel mogelijk mensen te openen. Om het aantal slachtoffers te verminderen en om te voorkomen dat mensen de andere kant opkijken, dat ze zwijgen, want vaak is de enige kans die slachtoffers hebben, dat iemand hen op de een of andere manier te hulp schiet. Tot slot, omdat ik alle slachtoffers die op de grond liggen wil laten zien dat het mogelijk is om weer op de been te komen, dat het mogelijk is om weer gelukkig te zijn.

Ik wil anderen ervan bewust maken dat er wonden zijn die nooit genezen. We leren ermee leven. Na een tijdje zijn ze geen kwelling meer, maken ze geen deel meer uit van ons dagelijks leven, maar als we horen over de gevallen van anderen of als we een moeilijke tijd doormaken, beginnen die littekens te jeuken en worden alle verschrikkingen steeds weer opgeroepen. Het slaat niet meer tegen de grond, maar het doet pijn en we moeten het gevoel door ons heen laten gaan. Het is heel normaal.

Ik heb veel herinneringen: een aantal makkelijke en een aantal vreselijke die ik nooit zal vergeten zolang ik leef. Deze beelden staan in mijn hersenen gebrand. Een daarvan gebeurde na een dagenlang schrikbewind, toen ik het constante verbale geweld, het bestraffende en zielverpletterende zwijgen en provoceren niet langer kon verdragen. Ik durfde genoeg te zeggen en de hel brak los. Een misbruiker wacht altijd op dit moment om zijn daden te rechtvaardigen en de ander te laten geloven dat hij het heeft uitgelokt met zijn gedrag, zijn uiterlijk, zijn woorden, en geeft zichzelf dan letterlijk toestemming om te slaan. Dat is wat er toen gebeurde.

Eerst begon hij gewoon mijn voorwerpen op de grond te gooien, ze kapot te slaan, en omdat ik niet luisterde, begon hij me te duwen, me tegen de muur te klemmen, mijn lichaam te verscheuren met zijn tot klauwen gekrulde vingers. Ik durfde me niet te bewegen. Ik wist dat als ik me verzette, dat brandstof voor het vuur zou zijn. Uiteindelijk liet hij me los en toen ik het puin begon op te ruimen, sprong hij voor me, greep me bij de keel in twee grepen en duwde me op de grond, in de splinters en begon het sap uit me te persen. Ik was doodsbang en had geen kracht om te vechten. Het enige waar ik aan kon denken was:

"-God, als dit mij doodt, wat gebeurt er dan met mijn zoon?"

En toen stopte plotseling alles. Niet de daad zelf, maar ik. Mijn ogen waren open, maar ik zag niets. Ik voelde een schok en het was alsof mijn ziel uit me werd gerukt. Vanaf dat moment herinner ik me niets meer: dat was mijn bewustzijn, de verdediging van mijn ziel om de gruwel te overleven.

Het volgende wat ik me herinner is dat ik uit alle macht schreeuwde en schopte, en toen op de een of andere manier overeind sprong en met mijn vuist op het beest sloeg. Al die tijd dacht ik, waar ben ik naartoe gezonken, wat ben ik geworden! Ik schreeuwde het uit volle borst uit: - Wat heb je gedaan, beest? Je had me bijna vermoord! En hij grijnsde en zei: "Ik heb je niet gewurgd, ik hield je alleen bij je nek vast om je te laten zwijgen. Op dat moment gaf ik eindelijk toe dat we moesten gaan, we konden hier niet blijven.

Ons ontsnappingsverhaal van de vader van mijn zoontje.... Sindsdien wonen we bij mijn oma, die 88 jaar oud is, en hoewel ik een vaste baan heb, moet ik 2 maanden borg betalen voor de huur en dat kan ik me niet veroorloven, daar vraag ik nu hulp voor.