Ik ben hier in wanhoop.

We zijn een boerenfamilie met een eigen bedrijf, maar door de omstandigheden in de wereld en zakelijke beslissingen die ruïneus bleken te zijn, zijn we op een dood spoor beland. We zijn in handen van meedogenloze incassobureaus die misbruik maken van onze situatie en dreigen beslag te leggen op onze bezittingen als we hen niet het geld geven dat ze eisen voor de schulden (zelfs zonder medeweten van de schuldeisers met wie we rechtstreeks hebben onderhandeld). Mijn vader laat het niet allemaal merken, maar hij verbergt zijn wanhoop niet langer, hij slaapt niet, mijn moeder lijdt eronder, ze is haar spaargeld al kwijt, het oude gezegde "in een huis waar geen brood is, vecht iedereen en heeft niemand gelijk" is van toepassing, en ik word vader in januari en ik zie mezelf zonder toekomst, zonder de kracht om te vechten. Het is hopeloos.

Maar zoals alles in het leven heeft alleen de dood geen oplossing. In dit geval proberen we een stuk land te verkopen en zodra we het verkocht hebben, betalen we de schulden af en zijn we verlost van de afpersing. We kunnen een toekomst hebben. We moeten alleen het land verkopen. Snel.

Ik weet niet of we het morgen of over een maand kunnen verkopen, maar over een maand is het te laat. We hebben geen geld om de wijngaard te behandelen, om de oogst binnen te halen, om de tractor te onderhouden... Ik zeg niet dat we geen geld hebben om te eten, want de tuin en de dieren voeden ons. En we hebben geen geld voor de incassobureaus die ons elk moment dreigen te komen halen wat we nodig hebben om te werken, de tractor en de machines. Zodra het land verkocht is, kunnen we de zaken stabiliseren.

Ik vraag niet om geld te geven, alleen om te lenen totdat we de verkoop kunnen realiseren.