Ik ben een jonge vrouw van 21 en ik verliet het ouderlijk huis toen ik 18 was vanwege een ondraaglijke situatie: een gewelddadige vader en een afwezige moeder. Toen ik deze beslissing nam, nam ik mezelf voor om mijn rechtenstudie te combineren met een studentenbaan. Ik moest mijn studie echter onderbreken vanwege een sociale fobie: ik werd aangevallen op weg naar mijn werk en daarna dwong mononucleose me tot een lange pauze, waardoor ik mijn werk niet meer kon hervatten.

Zonder vast inkomen moest ik weer bij mijn moeder gaan wonen, maar ze vroeg me al snel om te vertrekken. Om in mijn levensonderhoud te voorzien, nam ik een vaste baan en gaf ik mijn studie voorgoed op. Meer dan anderhalf jaar lang stond mijn leven stil: mijn werktijden kwamen niet meer overeen met die van mijn vrienden, mijn sociale leven stortte in en mijn dromen doofden uit.

Vastbesloten om weer naar school te gaan, koos ik voor de sandwichcursus. Maar met een salaris van 1.070 euro, waarvan ik elke maand 140 euro aan afbetalingen moet doen, heb ik moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Op de 8e van de maand heb ik niet genoeg om fatsoenlijk te eten. Ik durf niemand om hulp te vragen, verteerd door de schaamte dat ik het alleen niet red. Mijn financiële problemen vergiftigen me zo erg dat ik geen uitweg meer zie.