Op 17 juli, vroeg in de ochtend, dwong de brand mij en mijn jonge kinderen om het brandende huis te ontvluchten. Het is een ervaring die ons de rest van ons leven zal bijblijven.... Niet alleen om wat we verloren, maar ook om wat we voelden: angst, hulpeloosheid en wanhoop vermengd met één enkele gedachte: de kinderen redden. We woonden samen in het huis: ik, mijn 4-jarige zoon Kacper en mijn 2-jarige dochter Nikola. Dit was onze plek, onze wereld. Ons dagelijks leven. Vandaag kan ik zeggen dat er alleen nog ruïnes van over zijn. Ondanks alles wat er gebeurd is, ben ik dankbaar.

Dankbaar dat ik nog leef. Dat we konden ontsnappen. Maar wat de brand heeft achtergelaten, is moeilijk in woorden te beschrijven. We verloren alles wat we bezaten: kleren, huishoudelijke artikelen, kinderspeelgoed, herinneringen verborgen in alledaagse voorwerpen. Nu sta ik voor de moeilijke taak om mijn leven stap voor stap opnieuw op te bouwen. Er worden veel eisen gesteld en het dagelijks leven met twee kleine kinderen biedt niet veel. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik weet dat ik het voor hen moet proberen. Voor Kacper en Nikola.

Want zelfs als er niets van de muren overblijft, hebben we elkaar nog. En van daaruit kunnen we opnieuw beginnen.