Lieve vrienden,

Vandaag richt ik me tot jullie als moeder met een verzoek dat me zwaar op het hart ligt. Mijn naam is Mridula en ik sta samen met mijn man op een kritiek punt waar uw steun het verschil kan maken, zowel voor ons als voor de dierbare toekomst waar we voor onze dochter van dromen.

Mijn man en ik verhuisden in 2017 naar Australië, vol dromen over een betere toekomst. Weinig wisten we dat ons leven al snel op zijn kop zou worden gezet door het nieuws van een zeldzame en meedogenloze vorm van kanker, die in de laatste stadia van mijn zwangerschap bij mij werd vastgesteld. In maart 2020, toen ik 37 weken zwanger was, kreeg ik ondraaglijke rugpijn en moeite met slikken. Ik werd met spoed naar de eerste hulp gebracht, waar een echo de aanwezigheid van ascites aantoonde. Verdere tests en een MRI bevestigden onze grootste angsten - een tumor in mijn eierstok, hoogstwaarschijnlijk kanker. Het woord 'kanker' drukte een zware stempel op onze wereld van angst en onzekerheid. Ik was altijd gezond geweest, met weinig doktersbezoeken, en nu werd ik in een realiteit geduwd die ik me nooit had kunnen voorstellen.

De volgende dag onderging ik een spoedkeizersnede en werd mijn rechter eierstok verwijderd, samen met de tumor. De resultaten van de biopsie verbrijzelden onze wereld. Ik had de diagnose maagkanker stadium 4. Het nieuws was verschrikkelijk, vooral omdat ik tijdens de diagnose zwanger was. Om mezelf een kans op overleven te geven, moest ik onmiddellijk met chemotherapie beginnen. Het was een race tegen de klok en te midden van de chaos van de kankerbestrijding stonden we voor een andere immense uitdaging: het uitbreken van de COVID-19 pandemie. De internationale grenzen gingen dicht en er was maar beperkte hulp beschikbaar. Mijn man en ik lagen bijna een maand alleen in het ziekenhuis, terwijl onze pasgeboren dochter op de couveuseafdeling lag.

Die eerste maanden waren ongelooflijk zwaar, maar we vonden kracht in de niet aflatende steun van onze goede vrienden. Met hun hulp en de komst van mijn moeder, die vrijstelling kreeg om te reizen, begonnen we langzaam ons leven weer op te bouwen. Ik begon aan een slopende reis van chemotherapie om de twee weken (waarvan ik nu te horen heb gekregen dat het 'chemo voor het leven' is). Omdat maagkanker een zeldzame en complexe ziekte is, met beperkte onderzoeks- en behandelingsmogelijkheden, gaven de artsen een grimmige prognose en vertelden ze ons dat als de chemotherapie zou werken, ik nog maximaal zes maanden te leven zou hebben.

De afgelopen vier jaar is mijn leven een achtbaanrit geweest en heb ik meerdere operaties en meerdere chemotherapie- en bestralingsrondes ondergaan. Terwijl de rest van mijn lichaam op dit moment stabiel is en ik me gezond voel, heeft mijn oncoloog twee jaar geleden geadviseerd om te beginnen met het baanbrekende medicijn Enhertu. Helaas wordt dit medicijn in Australië niet door de overheid gesubsidieerd voor mijn type kanker en elke cyclus van drie weken kost maar liefst Rs.4.29.000 (~$7.600 AUD), wat simpelweg buiten ons bereik ligt omdat mijn man onze enige verzorger is.

Ik ben altijd een positief persoon geweest en ondanks de sombere prognose ben ik optimistisch gebleven en ik geloof dat dit medicijn op dit moment mijn enige hoop is. Het is een lichtstraal in de duisternis die me de kans biedt om terug te vechten tegen deze bedreigende kanker.

Vorig jaar konden we met behulp van het crowdfundingplatform van Rare Cancer Australia ~ $150.000 AUD (~85 lakhs Indiase roepies) inzamelen. Het was ongelooflijk verootmoedigend en hartverwarmend om te zien hoeveel mensen die ik nog nooit had ontmoet naar voren stapten om hun steentje bij te dragen. Omdat we het ingezamelde geld bijna hebben opgebruikt, hebben we het farmaceutische bedrijf dat Enhertu produceert gevraagd of ze het medicijn gratis willen geven uit mededogen. Helaas is ons verzoek afgewezen. Dus hier zijn we weer, vol hoop, vertrouwend op jullie vriendelijkheid en vrijgevigheid. Ons nieuwe doel is om 1,6 Indiase roepies bij elkaar te krijgen om ervoor te zorgen dat mijn behandeling nog een paar jaar doorgaat, zodat ik kan blijven vechten en er voor mijn familie kan zijn en ook kan blijven proberen en hopelijk een manier kan vinden om toegang te krijgen tot dit levensreddende medicijn.

Vanuit het diepst van mijn hart bedank ik jullie voor jullie vriendelijkheid, vrijgevigheid en niet aflatende steun. Met jullie steun aan mijn zijde weet ik dat ik niet alleen sta in deze strijd. Ik weet dat onze gezamenlijke inspanningen de kracht hebben om zelfs de meest ontmoedigende uitdagingen te overwinnen die het leven ons voor de voeten werpt.

Mijn vrienden zeggen me altijd dat ik door het leven zal gaan als ik mijn dochter zie opgroeien tot een geweldige volwassene. Ik geloof dat dat waar is.

Met oprechte dankbaarheid,

Mridula