In een kleine kamer, zwak verlicht door de stralen van een late zonsondergang, kijk ik naar mijn trillende handen. De artsen hebben me verteld dat de tijd die me nog rest gemeten wordt in maanden, niet in jaren. Ik voel geen woede meer, alleen een brandend verlangen: Egypte zien, het land waarover ik van kinds af aan had gelezen in de stoffige bladzijden van boeken over piramides, farao's en goden.

Met mijn laatste spaargeld en de hulp van vrienden lukte het me om een korte reis te boeken. Toen het vliegtuig over de woestijn daalde en de Nijl als een groen lint door het gouden zand verscheen, vulden mijn ogen zich met tranen. Ik kon niet geloven dat mijn droom uitkwam.

De volgende dag, bij zonsondergang, stond ik voor de piramides van Gizeh. De wind droeg de geur van zand en geschiedenis. Ik ging zitten en leunde met mijn rug tegen een steen die duizenden jaren oud was. Om me heen maakten toeristen foto's, maar ik sloot gewoon mijn ogen en voelde hoe de tijd zich uitstrekte. Ik stond daar voor de eeuwigheid en even deed de ziekte er niet meer toe.

In de warme stilte van de woestijn fluisterde ik: "Nu kan ik in vrede vertrekken." En ik glimlachte, want mijn droom was vervuld.