Hallo allemaal, wij zijn twee zussen die nooit graag om hulp vragen, maar deze keer is het anders, deze keer is het onze enige kans om onze geliefde Ciro te kunnen redden, een bijzondere hond met een moeilijk leven achter de rug. We vragen jullie om ons te helpen met de kosten om hem de kans te geven om verder te leven. Hij heeft veel geleden en zo hard moeten vechten om hier bij ons te zijn en nu willen we er alles aan doen om hem de gemoedsrust te blijven geven die hij zo rijkelijk verdient. Tijdens een controle na aanhoudende maag- en darmproblemen kwam een nogal alarmerend beeld naar voren, dat een delicate operatie en daaropvolgende behandeling vereist. Dit alles is natuurlijk erg duur, te veel voor ons die net onze baan zijn kwijtgeraakt en nauwelijks de dagelijkse uitgaven voor eten kunnen betalen en de zorg die hij nodig heeft voor een reeks andere vroegere aandoeningen, waarvan sommige vrij ernstig, meestal als gevolg van jarenlang zwerven. Hij is de liefste en meest bijzondere hond ter wereld, iedereen die het geluk heeft gehad hem te kennen tijdens zijn jaren op straat kan dit bevestigen. Helaas zit er voor ons niets anders op dan een beroep te doen op uw vrijgevigheid in de hoop dat we de vreugde mogen beleven om liefde te kunnen blijven geven aan zo'n speciale ziel, die niets anders heeft gedaan dan ons leven met liefde te vullen sinds de dag dat hij verscheen. Haar verhaal kan nu niet eindigen, niet op deze manier. Een verhaal van duizend avonturen. Voor de nieuwsgierigen, laat hem zichzelf hieronder voorstellen, waarbij ik jullie alvast bedank voor jullie goede harten.

Hallo allemaal, ik ben Ciro, de stationshond! Ik ben ongeveer 9 jaar oud, maar ik kan me niets herinneren van mijn eerste jaren. Het eerste wat ik me herinner is het spoorwegbusje dat me helemaal alleen aantrof in een oud verlaten station. Ik besefte meteen dat dat busje, dat in niemandsland stond waar ik al wie weet hoe lang rondzwierf, mijn reddingslijn zou zijn. Dus ik rende, ik rende. Midden op het platteland en toen tot aan de weg, achtervolgde ik het totdat de jongens me oppikten en meenamen naar een ander station. Daar woonde ik een tijdje en werd ik de mascotte van het dorp. Ik had zelfs een naam, Ciro della stazione, en een eigen kennel. Maar ik hield nooit van eenzaamheid, dus begon ik door het dorp te zwerven op zoek naar gezelschap, waarbij ik het risico liep meerdere keren overreden te worden. Ik kon zo niet langer leven, iedereen hield van me maar niemand wilde me weghalen, zozeer zelfs dat mijn lot in de kennels steeds dichterbij leek te komen. Maar gelukkig had ik een tijdje eerder twee zussen ontmoet die op de trein stonden te wachten en behalve dat ik de sporen van mijn modderige poten op hun schone broeken achterliet, zorgde ik er ook voor dat ik mijn voetafdrukken in hun hart achterliet. Ze zorgden voor me als ze tijd hadden, dus toen mijn kennel op het station werd afgebroken omdat ik daar niet langer kon blijven, liep ik een paar kilometer in de zon en ging ik naar hun huis. Er is al wat tijd verstreken maar ik ben hier nog steeds samen met mijn broertje, ook gered van een lot in de kennels, en ik zou de gelukkigste hond ter wereld zijn als ik hier, op mijn gelukkige plek, nog een tijdje kon blijven. Ik hoop opnieuw geluk te hebben en andere goedhartige mensen te ontmoeten die me kunnen helpen mijn droom te verwezenlijken. ❤️