Zonder dure behandeling heb ik weinig tijd, leven zonder ademhaling is gewoon onmogelijk. Zonder jullie hulp ben ik er geweest, ik heb geen geld om de behandeling te betalen en de tijd dringt. Ik kan me niet langer veroorloven om te leven.

Ik heb de afgelopen jaren voornamelijk besteed aan het redden van mijn moeder in haar strijd tegen twee vormen van kanker. Helaas kan ik mijn moeder nu op geen enkele manier helpen, zelfs niet om haar naar de dokter te brengen of haar te bezoeken. Ik ben doodsbang voor mijn hulpeloosheid, nutteloosheid. Altijd plichtsgetrouw, verantwoordelijk, maar nu een wrak van een persoon, afhankelijk van anderen.

Door mij te redden, zult u ook mijn moeder redden. Mijn tijd begint te krimpen en op de een of andere manier zie ik mezelf niet op zo'n jonge leeftijd sterven.

Privéklinieken bieden een kans op behandeling, maar de behandelingskosten zijn enorm. Daar komt nog het dagelijks leven bij - leven, vergoedingen, medicijnen, supplementen, revalidatieapparatuur en reizen, mijn moeder helpen. Jarenlang heb ik zwerfkatten gered - er zijn er acht bij me gebleven - het zijn enorme kosten voor behandeling en onderhoud. Ze zijn bij me dankzij goede mensen die ze eten geven, schoonmaken, naar de dierenarts brengen en elke dag met ze spelen. Ik kan nog geen 3 meter lopen, laat staan voor ze zorgen. Het is moeilijk te geloven dat iets zo'n capabel persoon plotseling uit het leven kan verwijderen. Ik wandelde in de bergen, zwom, fietste, hield van het bos en de natuur. Ik was overal, ik ging niet langzamer. Kun je geloven dat ik een huis heb gebouwd? Dat ik ervan hield om meubels van hout te maken en zelfs een tuinhuisje en een terras bouwde? Ik redde dieren, ik had een tuin met mijn eigen fruit en groenten en plotseling was ik van alles afgesneden. Alles werd achtergelaten, ik heb geen kracht om voor mezelf te zorgen, laat staan af te maken waar ik mee bezig was.

COPD, tuberculose waar ik geen idee van had - het begon allemaal tijdens de pandemie en zoals je weet was toegang tot artsen in die tijd onmogelijk.

Ik ben doodsbang dat ik niemand ergens mee kan helpen, dat ik zelf constante zorg nodig heb en toch heb ik een zieke moeder. Zij heeft mij nodig. Iemand als ik kan niet op één plek worden gezet, uit het leven worden genomen. Waarschijnlijk zou ik zonder mijn dierbaren niet meer de kracht hebben om voor mezelf te vechten, maar ondanks de pijn, het gebrek aan adem, het gebrek aan slaap omdat ik door de ziekte vaak niet eens kan liggen - probeer ik naar het leven te blijven kijken en de handschoenen op te pakken om elke dag te vechten. Voor mijn moeder, voor mijn dierbaren.

Ik dank iedereen heel erg voor al jullie hulp, jullie redden meer dan alleen mij. Elke hulp die jullie geven, brengt me dichter bij gezondheid. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, voor je gezondheid, want dat is het belangrijkste voor iedereen. Zonder is het slecht.