Ik ben 36 jaar oud. Mijn vriendin is 30 en zij is een van de weinige lichtpuntjes in mijn leven die me op de been houden. Ik heb geen gemakkelijke opvoeding gehad. Ik kom uit een gebroken gezin, vol instabiliteit en emotionele chaos. Al op jonge leeftijd werkte ik op straat om te overleven en leerde ik al vroeg wat het betekent om voor je leven te vechten. Op een gegeven moment raakte ik aan de drugs. Het was niet omdat ik mezelf wilde ruïneren. Het was de enige ontsnapping die ik had uit een wereld die geen plaats voor me leek te hebben.

Maar ik was nooit een slecht mens. Zelfs niet op mijn slechtst. Diep van binnen droeg ik altijd een vonk van iets echts, een deel van mij dat weigerde op te geven. Ik verloor mijn beide ouders op jonge leeftijd. Maar toen ik mijn moeder verloor, veranderde alles. Op dat moment wist ik dat het aan mij was om mijn leven in eigen hand te nemen.

Fotografie werd mijn manier van ademhalen. Samen met mijn vriendin en reizen geeft het me een doel. Een paar jaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD en borderline persoonlijkheidsstoornis. Het grootste deel van mijn leven begreep ik niet waarom alles zo intens en overweldigend aanvoelde. Waarom gewoon bestaan voelde als een dagelijkse strijd. Waarom ik me zo onbegrepen voelde.

Ik heb hard gevochten. Ik vecht nog steeds.

Als ik reis, voel ik me vrij. Dan voel ik me mezelf. Alsof ik iets puurs en krachtigs in mij vrijmaak. De stad verstikt me. Hoeveel ik ook probeer, er is altijd iets dat me tegenhoudt.

Ik wil reizen. Ik wil de dingen zien die ik gemist heb in de jaren dat ik verloren was in verslaving. Ik wil fotograferen wat anderen negeren, de rauwe en eerlijke kant van een stad. Ik wil de verhalen vertellen die verborgen liggen in volksbuurten, in vergeten hoekjes, op plekken waar toeristen nooit komen. Omdat daar de echte cultuur leeft. Daar ligt de ziel van een land.

Door ruïnes, schaduwen en stilte wil ik licht vinden. Niet alleen voor de wereld, maar ook voor mezelf.