Iedereen verdient het recht op leven - zelfs de zwaksten onder ons!

Iedereen kent Hurghada, Luxor en Sharm el Sheikh... het zijn bekende toeristische bestemmingen... duizenden mensen van over de hele wereld vliegen erheen. Mooie stranden, lekker weer en misschien een ritje op een kameel zijn aanlokkelijk.

Veel toeristen brengen hun vakantie door in een luchtbel. De resorts en hotels bieden iedereen met een beetje geld alles wat ze nodig hebben. Geen reden om ooit het echte, traditionele en dierenuitbuitende Egypte te leren kennen.

Ik heb het leren kennen. Ik was op zoek naar ontspanning en vakantie in Caïro en kreeg uitbuiting en onvoorstelbaar dierenleed. Duizenden honden, katten en paarden worden aan hun lot overgelaten tussen het vuil en de viezigheid. Dieren sterven voor de ogen van voorbijgangers op drukke wegen. Het hele land heeft zijn bewustzijn voor dieren verloren.

Mijn persoonlijke vakantie eindigde met een bezoek aan het plaatselijke dierenasiel. s Nachts leek alles nog erger. In een hoek in het zand bij de ingang lag een hond met zijn rug tegen de muur... op het eerste gezicht niets bijzonders, maar bij nadere inspectie realiseerde ik me dat hij maar één poot had. Drie van de vier poten waren afgehakt. De kleine worm lag daar met zijn stompjes in het zand.

De medeoprichter van het dierenasiel vertelde me toen dat er veel honden worden gevonden met afgehakte/zwaar mishandelde ledematen - meestal al dood op straat in Caïro. Hier in Egypte is het gebruikelijk dat dierenartsen in opleiding worden aangemoedigd om experimenten uit te voeren op levende "objecten". Ze moeten hun operatietechnieken verfijnen op levende dieren. De kleine worm was een van de gelukkigen die snel levend werd teruggevonden. Ik kreeg tranen in mijn ogen en was stomverbaasd.

Terug in de flat kon ik het hele gebeuren niet uit mijn hoofd zetten en mijn vriend en ik besloten het kleintje te helpen. We proberen hem naar Oostenrijk te brengen.

De overlevingskans voor zo'n gehandicapt hondje in Egypte is erg klein, zo niet nul. Over een goed, aan de soort aangepast leven hoeven we het niet eens te hebben.

De volgende twee dagen probeerde ik alles te organiseren wat in mijn macht lag. Ik schreef particulieren en organisaties aan, schreef artikelen en bezocht en verzorgde de kleine worm in het dierenasiel. Het dierenasiel hielp zoveel het kon. De stompjes liggen nog open, hij bloedt, het puntje van een botje steekt uit de linkervoorpoot. Hij heeft pijn. Het risico op bloedvergiftiging is hoog.

Ik zit aan mijn absolute maximum. Zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, springen de tranen in mijn ogen.

De eerste stap op dit moment is om de kleine worm naar Oostenrijk, Wenen te krijgen. Met een vluchtsponsor of anders zelf.

Het dierenasiel doet zijn best om hem tegen die tijd reisklaar te krijgen. De capaciteit is beperkt. De papieren zijn al opgesteld.

De tijd dringt!

Ik heb hulp nodig. Hulp met alles. Of het nu gaat om het delen van dit artikel, het organiseren van het transport naar Oostenrijk, het verder verzorgen van de kleine worm, het doneren van goederen of geld.

Ik ben een individu dat een verschil wil maken.

Ik wil een hond helpen die geboren is in een land dat hem het recht op leven ontzegt.