Op 17 juli, vroeg in de ochtend, dwong de brand mij en mijn jonge kinderen om het brandende huis te ontvluchten. Het is een ervaring die ons de rest van ons leven zal bijblijven.... Niet alleen om wat we verloren, maar ook om wat we voelden: angst, hulpeloosheid en wanhoop vermengd met één enkele gedachte: de kinderen redden. We woonden samen in het huis, ik Cezary Szubert, mijn 4-jarige zoon Kacper en mijn 2-jarige dochter Nikola.

Dit was onze plek, onze wereld, ons dagelijks leven.

Vandaag kunnen we zeggen dat er alleen nog ruïnes van over zijn.

Ondanks alles wat er is gebeurd, ben ik dankbaar.

Dankbaar dat ik leef. Dat we hebben kunnen ontsnappen.

Maar wat we hebben achtergelaten is moeilijk in woorden te beschrijven.

We hebben alles verloren wat we bezaten:

kleren, huisraad, kinderspeelgoed, herinneringen verborgen in alledaagse voorwerpen.

Nu sta ik voor een moeilijke reis: mijn leven opnieuw opbouwen, stap voor stap.

Er worden veel eisen gesteld en het dagelijks leven met twee kleine kinderen stelt niet veel voor.

Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik weet dat ik het voor hen moet proberen. Voor Kacper en Nikola.

Want zelfs als er niets van de muren overblijft, hebben we elkaar nog.

Van daaruit kunnen we opnieuw beginnen.