Hallo, ik schaam me om hulp te vragen, maar ik heb geen andere keuze. Mijn verhaal kan je misschien overtuigen om te doneren wat je maar wilt. Neem vijf minuten de tijd en lees mijn verhaal. Ik ben geboren in 1997 op een dag in juli, in een gezin dat er aan de buitenkant perfect uitziet... maar in werkelijkheid een nachtmerrie is, een zus die jarenlang misbruikt is door een gewelddadige vader, dronken, gewelddadig, hij sloeg ons bijna elke dag, een moeder die nu invalide is, we renden weg van huis, van huis naar huis, om te ontsnappen aan de terreur van mijn vader, we gingen langs pleeggezinnen, opvanghuizen, we aten bij Caritas en verenigingen... we leefden zonder warm water en gas... we kleedden ons in kleren die niet van ons waren... Maar niets hield ons tegen! Ik heb van jongs af aan veel gewerkt en alles gedaan! Van ober tot fabrieksarbeider, van bezorger tot receptionist, magazijnmedewerker, elektricien... Ik ging naar school, ook al was het moeilijk om een diploma boekhouding te halen! Ik heb altijd geprobeerd om mijn moeder hoop te geven, ik heb mijn eigen rijbewijs betaald en ben op de fiets naar mijn werk gegaan, daarna heb ik gespaard en een auto gekocht... mijn moeder heeft me met haar invaliditeitspensioen van 280 euro een handje geholpen, maar ze had veel gezondheidsproblemen zoals verlamming aan één arm, het gebruik van een pacemaker en onderging een transplantatie na jaren en jaren van dialyse. Ik heb altijd gedaan wat ik kon door elke dag op te staan...zonder familie...zonder vrienden en....zonder liefde ontvangen...maar nu...kan ik niet meer...ik zit in een donker voorgeborchte...door psychiatrische hulp...ik zit op mijn knieën ik kan niet meer opstaan...onkosten overweldigen me en schulden stapelen zich op...ik kan niet sterk zijn...ik heb geen vrienden...ik heb geen familie...ik heb niets...toch sta ik elke dag op en probeer overeind te blijven...ik rook niet, ik gebruik geen drugs en ik drink geen alcohol. Ik geef niet toe aan bepaalde verleidingen. Vragen om liefdadigheid is het laatste bastion op het strand..het is iets wat ik nooit zou doen..en toch..hier ben ik..ik heb zoveel te vertellen misschien zou ik jaren praten maar ik zwijg..het enige wat ik vraag is om adem te hebben..zuurstof..de rekeningen te betalen, boodschappen te doen en de auto te onderhouden en aan de kant te houden..adem om te herstellen en weer op de been te komen! Ga weer op zoek naar werk! Als de kosten gedekt zijn, ga ik weer met opgeheven hoofd cv's geven! Het bedrag...ik weet niet of het veel of weinig is, maar voor mij...is het de manier om adem te halen, te betalen en verder te gaan met mijn hart in mijn hand...en voor wat het waard is...zeg ik Dankjewel. Dank je wel en excuseer me...als je contact met me wilt opnemen en me meer wilt vragen, al is het maar om te praten...dan kun je dat rustig doen.