Hallo, mijn naam is Karolis, maar in het Engels is het misschien makkelijker om me Carl te noemen. Ik wil graag een persoonlijk verhaal met je delen dat me gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben.

Toen ik opgroeide, was mijn jeugd allesbehalve gewoon. Mijn moeder werkte onvermoeibaar als verpleegster in nachtdienst om eten op tafel te houden, terwijl mijn vader, een timmerman, ons leven verdronk in alcohol. Ik was net 5 of 6 toen mijn zus en ik midden in de nacht met onze moeder wegvluchtten voor zijn dronken woedeaanvallen. De herinneringen aan gebroken glazen, geschreeuw en chaos staan me nog helder voor de geest.

Toen ik ouder werd, werd ik meegesleurd in de destructieve gewoonten van mijn vader. In de hout- en timmerfabriek waar hij werkte, stal hij alcohol en betrok hij zelfs mij in zijn plannetjes. Hij beloofde me ijs om mijn zwijgen af te kopen, maar het enige wat ik voelde was angst, angst voor het monster dat hij na elk drankje werd, angst voor het geweld en de zelfbeschadiging die daarop volgden.

De dag dat mijn ouders scheidden toen ik twaalf was, was een bitterzoete opluchting. Eindelijk voelde het huis veiliger. Maar omdat mijn moeder harder dan ooit moest werken om ons overeind te houden, moest ik snel volwassen worden. Ik werd haar emotionele rots, ik begroef mijn pijn zodat niemand het kon zien. Als ik alleen was, werd ik verpletterd door het gewicht van alles en schreeuwde ik stilletjes in de leegte.

School was ook geen ontsnapping. Ik werd geconfronteerd met meedogenloze pesterijen en voelde me ongewenst en ongeliefd. Ik overleefde die jaren alleen, zonder vrienden, zonder steun, alleen pure wilskracht.

Als volwassene dacht ik dat ik eindelijk mijn ontsnapping had gevonden. Ik trouwde met de liefde van mijn leven en begon een toekomst op te bouwen. Maar de littekens van mijn verleden achtervolgden me. Mijn trauma en gevoelens van onwaardigheid maakten het moeilijk om ermee om te gaan. Mijn vrouw vecht met OCD en ik raakte in een depressie, overweldigd door mijn onvermogen om haar te helpen of onze situatie op te lossen.

Ondanks onze uitdagingen lukte het ons om een klein appartement te kopen. Het was een droom die uitkwam, maar de realiteit van uitgebreide reparaties veranderde in een nachtmerrie. Ik sloot stiekem een lening af van $15.000 om de ruimte te renoveren, in de hoop mijn vrouw te behoeden voor nog meer stress. Nu verplettert deze schuld me, slurpt de weinige energie die ik nog heb weg en geeft me een hopeloos gevoel.

Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik om hulp vraag. Het is niet makkelijk om me kwetsbaar op te stellen, maar ik realiseer me nu dat ik dit niet alleen kan.

Jullie steun kan me helpen deze schuld af te betalen en de stabiliteit te vinden die ik zo hard nodig heb. Elke bijdrage, hoe klein ook, brengt me dichter bij een nieuwe start. Jouw vriendelijkheid kan het licht zijn aan het einde van deze donkere tunnel.

Bedankt dat je de tijd neemt om naar mijn verhaal te luisteren. Samen kunnen we deze strijd veranderen in een verhaal van hoop, veerkracht en een nieuw begin.