Als je deze regels leest, is dat waarschijnlijk omdat je leven zich heeft gekruist met dat van Fabry, of misschien ben je hier toevallig en heb je hem nooit ontmoet.

Mijn man heeft ons een paar dagen geleden verlaten, na een leven met een ziekte die een paar jaar geleden werd vastgesteld, toen onze meisjes al geboren waren. Ondanks de kracht, ongelooflijke vitaliteit en vreugde die hem altijd kenmerkten, nam de ziekte hem onterecht en voortijdig van ons weg, een leegte achterlatend die niets of niemand ooit zal kunnen opvullen, in het leven van iedereen die van hem leefde en van hem hield.

Toch heeft Fabry ons geen wanhoop nagelaten, maar de wil om te leven, om naar de toekomst te kijken, hij heeft ons vasthoudendheid en moed nagelaten, omdat hij dit alles was en ik wil voortzetten wat wij waren, wat hij was, voor mij en voor onze dochters.

Het is met deze gevoelens, maar ook met extreme nederigheid en tegelijkertijd waardigheid, dat ik eraan dacht om deze inzamelingsactie te starten. Met maar één inkomen en de meisjes nog klein, weet ik dat de weg lang zal zijn, zeker vol vreugde maar ook onvermijdelijk moeilijk. Het is voor mij ondenkbaar om de huidige hypotheek te blijven betalen, maar met € 40.000 en wat inspanning moet het mogelijk zijn om de aflossing te verlagen zodat het betaalbaar is voor mij, en ons huidige huis te behouden. Utopia? Misschien. Maar ik zei tegen mezelf dat ik het moest proberen.

Ik dank echt met heel mijn hart diegenen die een donatie kunnen doen, zelfs anoniem, zelfs symbolisch; ik dank ook diegenen die gestopt zijn om deze paar regels te lezen, want als ze geen donatie kunnen of willen doen, hoop ik dat ze op hun beurt hoop, vertrouwen of inspiratie krijgen, zoals ik heb gekregen door het lezen van zoveel trieste verhalen, verenigd door het buitengewone verlangen om 'naar buiten te komen'.