De mijne was geen kindertijd, maar een vroege strijd om te overleven. Geboren in een gezin dat gekenmerkt werd door armoede, is de herinnering aan de eerste jaren er een van afzien en het constante gebrek aan benodigdheden. Het huis van mijn grootouders werd al snel ons toevluchtsoord, een plek waar we, te midden van ontberingen, probeerden enige stabiliteit te vinden, die al snel werd verbroken door de arrestatie van mijn vader voor een afschuwelijk misdrijf dat voor altijd een litteken in mijn gezin achterliet.

Vanaf dat moment was ons leven een aaneenschakeling van gesloten deuren en vijandige handen. Het nonnenhuis, dat een plaats van bescherming had moeten zijn, veranderde in een andere bron van pijn en mishandeling. Een nieuw gezin stichten bleek al snel een nachtmerrie van slaag en angst te zijn, die ons dwong om weer weg te lopen, een wanhopige terugkeer naar de enige vorm van thuis die we kenden: onze grootouders.

De pubertijd bracht een nieuw, verscheurend verdriet met zich mee: het verlies van mijn grootvader. Op de jonge leeftijd van 14 werd ik niet alleen geconfronteerd met verdriet, maar ook met de schuldenlast die op ons fragiele bestaan drukte. Zonder aarzelen begon ik te werken, knarsetandend en proberend een toekomst op te bouwen op zo'n instabiel fundament.

Even leek het erop dat vasthoudendheid en opoffering vruchten zouden afwerpen. Maar de pandemie vaagde alles weg. De ziekte van mijn oma dwong me mijn baan op te zeggen om voor haar te zorgen en sindsdien is herstel een fata morgana. Vandaag de dag is mijn werk onzeker, verdien ik weinig en woon ik in het huis dat van mijn oma was, een dak dat haar kinderen ons nu dreigen af te nemen.

Maar mijn strijd is niet alleen voor mezelf. Ik bied onderdak aan mijn zus en haar twee kinderen, die voor een gewelddadige partner zijn gevlucht. De grootste angst is dat de sociale dienst hen zonder veilig thuis bij ons weg zal halen. Deze onschuldige kinderen, die al getekend zijn door lijden, verdienen een vreedzame toekomst, een plek die ze echt thuis kunnen noemen.

Vandaag wend ik me tot jullie met mijn hart in mijn hand. Elk van jullie donaties, zelfs de kleinste, kan het verschil maken tussen wanhoop en hoop. Jullie hulp kan ons een dak bieden, een veilige plek voor deze kinderen en een kans om ons leven weer op te bouwen. Open alstublieft uw hart en reik een hand. Ik dank u uit de grond van mijn hart voor uw vrijgevigheid.