F’kamra żgħira, imdawla b’mod dgħajjef mir-raġġi ta’ nżul ix-xemx tard, inħares lejn idejja jirtogħdu. It-tobba qaluli li ż-żmien li fadal jitkejjel f’xhur, mhux snin. Ma nħossx aktar rabja, biss xewqa kbira: li nara l-Eġittu, l-art li kont qrajt dwarha sa minn tfuliti, fil-paġni trab tal-kotba dwar il-piramidi, il-fargħuni, u l-allat.

Bl-aħħar flus li kelli mfaddlin u bl-għajnuna ta’ ħbieb, irnexxieli nibbukkja vjaġġ qasir. Meta l-ajruplan niżel fuq id-deżert, u n-Nil deher bħal żigarella ħadra minn ġol-ramel tad-deheb, għajnejja mtlew bid-dmugħ. Ma stajtx nemmen li l-ħolma tiegħi kienet qed issir realtà.

L-għada, fi nżul ix-xemx, kont wieqaf quddiem il-Piramidi ta’ Giza. Ir-riħ ġarr ir-riħa tar-ramel u l-istorja. Qgħadt bilqiegħda, inserraħ dahri ma’ ġebla ta’ eluf ta’ snin. Madwari, it-turisti kienu qed jieħdu ritratti, imma jien sempliċement għalaqt għajnejja, inħoss iż-żmien jinfirex. Kont hemm, wieqaf quddiem l-eternità, u għal mument il-marda ma baqgħetx tgħodd.

Fis-skiet sħun tad-deżert, għedt b’leħen baxx: “Issa nista’ nitlaq fil-paċi.” U tbissemt, għax il-ħolma tiegħi kienet twettqet.