Kæri frú/herra,

Leyfðu mér að deila sögu minni með þér, sem hófst fyrir átta árum og hefur gjörbreytt lífi mínu síðan þá. Ég veiktist alvarlega frá einum degi til annars. Það sem er eðlilegt fyrir aðra - að borða, vinna, gleði hversdagsleikans - er orðinn óuppfyllanlegur draumur fyrir mig.

Stöðugur, óbærilegur sársauki birtist á einum stað í kviðnum á mér, eins og ég þjáðist stöðugt af iðrakrampa. Ég get aðeins létt á því stundum með mikilli þrýstingi – þannig eyði ég á hverjum degi. Að borða er ekki gleði fyrir mig, heldur kvöl: Ég get varla borðað og ég á erfitt með að halda þyngd minni. Ég þurfti að útrýma næstum öllu úr mataræðinu, en jafnvel þessi fáu matvæli sem ég gat fræðilega borðað veldur sársauka.

Undanfarin ár hef ég gert allt til að finna orsök veikinda minna. Ég hef heimsótt ótal lækna víðs vegar um landið, prófað hefðbundnar og aðrar meðferðir og gengist undir þrjár skurðaðgerðir, en ég er enn á sama stað. Greiningin, sem erfitt var að ákvarða, er meðal annars sú að taugarnar í þörmunum virka ekki sem skyldi. Þeir tala aðeins um einn kost: stóma, en það er engin trygging fyrir því að það væri í raun lausn.

Sjúkdómurinn hefur eyðilagt ekki bara líkama minn heldur allt líf mitt. Ég missti ekki bara vinnuna heldur líka drauminn - að verða móðir. Vegna veikinda hefur þetta ekki verið hægt hingað til þó það hafi verið mín heitasta ósk. Ég ætti enn möguleika ef ég gæti jafnað mig fljótt, en ég þarf læknishjálp fyrir þetta, sem ég hef ekki efni á í augnablikinu.

Hjónaband mitt féll líka í sundur. Upphaflega stóð fjölskyldan mín og maðurinn minn með mér og trúðu því að ég myndi ná mér. En með árunum hefur vonin dofnað og í dag sit ég ein eftir með sársauka minn. Ég bý í viðkvæmu sambandi sem eyðir mér ekki bara líkamlega heldur líka andlega.

En það er ekki sá sem ég er. Í grunninn er ég glaðlynd, gamansöm kona sem elskar að lifa, sem berst, sem gefst aldrei upp. En núna finnst mér ég ekki geta haldið áfram ein lengur. Ég vil ekki lifa svona, ég vil ekki sætta mig við að sársauki og vanmáttarleysi marki líf mitt.

Fram að þessu hef ég aldrei beðið um hjálp. Ég hef alltaf kosið að gefa, en nú neyðist ég til að snúa mér til þín. Ég trúi því enn að það sé til læknir, meðferð sem getur hjálpað mér. En til að komast þangað þarf ég stuðning.

Vinsamlegast, ef þú getur, hjálpaðu mér að halda áfram baráttunni og fá tækifæri til að lifa eðlilegu lífi. Ég þakka innilega fyrir allan stuðning.

Með þakklæti í hjarta og takk.