Ég hélt ekki að ég þyrfti nokkurn tímann að gera þetta, en hér erum við...

Ég er einstæð móðir, 29 ára, og á í fjárhagsvandræðum. Orðin eru sett, nú skal ég útskýra hvernig ég komst hingað.

Helsta ástæðan fyrir fjárhagslegri óhamingju minni er sú að ég hef alltaf viljað setja hamingju fjölskyldu minnar ofar öllu öðru, jafnvel þótt það þýddi að ég þyrfti að svipta mig öllu til að þóknast þeim. En ég er komin á það stig að þetta hefur valdið mér slíkum erfiðleikum að ég get ekki sofið á nóttunni, ég fæ fiðrildi í magann á hverjum degi við tilhugsunina um lögregluþjónana að banka upp á hjá mér... Ég fæ dökkar hugsanir á hverjum degi, stundum geta jafnvel börnin mín þrjú ekki fengið þær úr höfðinu á mér þótt ég myndi gefa hvað sem er fyrir þau. En ég segi við sjálfa mig að það væri einfaldara fyrir mig, að ég vil ekki að börnin mín lifi þessu lífi. Ég vil skapa þeim framtíð en get það ekki. Tárin mín eru bitur á bragðið og ég veit ekki hvað ég á að gera.

Svo hér er eitt síðasta skilaboð í flösku. Ég bið aldrei neinn um neitt, en ég hef ekki lengur val. Ef ég vil sjá börnin mín vaxa úr grasi verð ég að biðja um hjálp því ég kemst ekki af annars.

Til ykkar sem lesið þessi skilaboð, jafnvel lítið framlag myndi lyfta mikilli byrði úr hjarta mínu og ég yrði ykkur þakklát alla ævi. Ég veit að þetta eru bara orð en þetta er allt sem ég á í dag, eilíf þakklæti fyrir þig.

Þakka þér fyrir frá mömmu í myrkrinu sem vonast til að sjá neista vonar.