Halló allir,

Í dag kem ég með hjarta fullt af örvæntingu. Ég bý ein, með engan við hlið mér til að hjálpa mér, og ástandið sem ég er í er ósjálfbært. Líf mitt, framtíð mín, atvinnuöryggi mitt – allt er í hættu vegna þess að ég á ekki bíl. Og án hans veit ég ekki hversu lengi ég get haldið út.

Hver dagur verður að bardaga. Almenningssamgöngur leyfa mér ekki að vera stundvís, vegalengdirnar þreyta mig og það sem ætti að vera einföld ferð breytist í endalausan glundroða. Án bíls finnst mér ég vera föst ekki aðeins líkamlega heldur líka tilfinningalega. Kvíði eyðir mér. Ef ég missi vinnuna mun ég missa lífsviðurværi mitt og án nokkurs til að styðja mig verður fallið enn erfiðara.

Ég get ekki lifað áfram við þessa stöðugu óvissu, með þessum ótta um að hver dagur gæti verið sá síðasti sem ég hef vinnu. Þessi bíll er ekki lúxus, það er ekki duttlunga. Það er það eina sem gerir mér kleift að halda áfram að berjast, halda áfram að vinna, halda áfram að lifa af.