Ég fæddist inn í líf sem setti hindranir á vegi minn frá upphafi. Sum börn höfðu áhyggjur af leikföngum eða ferðum, en ég hafði áhyggjur af því hvort ég hefði stað til að baða mig, mat til að borða eða hvernig ég gæti unnið fyrir góðgæti sem aðrir gætu fengið án þess að hugsa sig tvisvar um.

Öll sagan:

Ég fæddist árið 1999 í Trnava. Það var ekki auðvelt fyrir mig að fæðast – mamma íhugaði fóstureyðingu því hún vildi ekki eignast barn með föður mínum. Þegar ég var fjögurra ára lenti hún í slysi sem olli því að hún var í hjólastól.

Skömmu síðar, sex ára gamall, lenti ég í alvarlegu bílslysi á leiðinni í skólann. Ég hlaut vægan heilahristing og fótbrot, sem leiddi til varanlegra afleiðinga.

Þegar ég var átta ára gömul, á meðan sundtímum stóð, fóru öll krakkarnir í bakaríið í frímínútum, en ég hafði ekki efni á því. Amma mín gaf mér pizzu sem ég seldi bekkjarfélögum mínum bita í bita, og fyrir peningana sem ég þénaði keypti ég sælgæti. Þetta var sterkasta bernskuminningin mín – fyrsta augnablikið þegar ég áttaði mig á því að ég þurfti að vera úrræðagóð bara til að eiga það sem aðrir áttu.

Við lifðum mjög hóflega. Mamma mín í hjólastól og langamma mín á lífeyri ólu mig upp með samanlagðar tekjur upp á um 600 evrur. Það voru tímabil þar sem við fengum ekki greitt fyrir gas eða vatn, svo við hituðum vatn í pottum og helltum því í baðkarið. Við hituðum með brikettum og á veturna setti langamma mín upphitaða flís í teppin okkar svo við myndum ekki frjósa. Pabbi fór þegar ég var sjö ára og var alveg fjarverandi í tvö ár.

Í grunnskóla spilaði ég fótbolta, sem hjálpaði mér að takast á við streitu. Ég upplifði líka einelti – slagsmál og stundum háð sem stóð yfir í nokkur ár.

Sjónarhorn mitt þá: Ég skildi ekki af hverju þetta var að gerast, ég fann oft fyrir einmanaleika og vanskilningi.

Sjónarhorn mitt núna: Ég sé að þessar áskoranir kenndu mér að lifa af, vera úrræðagóð og að gefast aldrei upp.

Eftir að við fluttum til Hlohovec vegna þess að við misstum heimilið okkar, bjuggum við í skrifstofuhúsnæði sem hafði verið breytt í bráðabirgðahúsnæði. Ég bjó stutta stund hjá mömmu en þegar hún gat ekki séð um það fór ég til pabba. Frá 13 ára aldri vann ég fyrir hann við byggingarframkvæmdir á hátíðisdögum. Það voru stöðug rifrildi heima og heilbrigðisþjónusta var nánast engin.

Í menntaskóla byrjaði ég að æfa Muay Thai, sem varð mín leið til að takast á við streitu og erfiðleika. Ég var meðal betri nemendanna, ætlaði að útskrifast með tvö erlend tungumál og halda áfram í háskóla. Hins vegar vissi ég að ég gæti ekki séð um fjárhagslega – pabbi minn gat ekki ráðið við peninga og ég hefði þurft að vinna daglega samhliða skólanum.

Á lokaári mínu skipulagði ég einkanám svo ég gæti séð um mömmu mína, sem bjó á farfuglaheimili – stað sem er samheiti við gettó. Ég keypti mat handa henni fyrir peningana sem ég fékk fyrir mat. Þrátt fyrir allar hindranir útskrifaðist ég með góðum árangri.

Sjónarhorn mitt þá: Ég fann fyrir einmanaleika en var samt stolt af því að geta hjálpað mömmu.

Mitt sjónarhorn núna: Þetta tímabil gaf mér styrk og kjark til að hugsa um sjálfa mig.

Eftir skóla vann ég í nokkrum störfum og í stuttan tíma hjá föður mínum. Allt gekk vel – við fengum stóran samning og ég þénaði yfir meðallagi. Lífið virtist vera að færast í rétta átt en skömmu síðar lést mamma – eina manneskjan sem alltaf trúði á mig og studdi mig.

Ég komst að því sjálf þegar ég var að versla föt. Stjúpfrændi minn hringdi í mig og sagði mér að mamma væri látin og að ég ætti að fara á farfuglaheimilið þar sem hún hafði búið. Ég man að ég fékk strax skjálfandi tilfinningar, hnén gáfu sig og ég fann fyrir miklu tómleika. Þetta var í fyrsta skipti sem ég skildi virkilega orðið „sorg“ og hversu djúpt það var að missa einhvern sem var mitt leiðarljós.

COVID-19 faraldurinn hægði á öllu – það var mjög lítil vinna og lág laun, og í eitt og hálft ár bjó ég mánaðarlega. Að lokum flutti ég til Vínarborgar, fyrst starfaði ég sem málari, síðan sem flísaleggjari. Ég þénaði meira, en það var samt ekki nóg fyrir drauminn minn um að eiga heimili og stofna fjölskyldu.

Við stofnuðum fyrirtæki ásamt vini sem ég hef þekkt í 20 ár, sem skuldar mér líka peninga. Ég ákvað að kaupa íbúð sem stefnumótandi skref. Áætlunin var skýr: að kaupa íbúðina, gera hana upp og selja hana á hærra verði. Á meðan á endurbótunum stóð notaði ég hana eingöngu sem gististað á meðan ég vann erlendis og þénaði peninga til að fjármagna endurbæturnar. Þessi áætlun átti að tryggja fjárhagslegt stöðugleika og undirbúa mig fyrir sjálfstæði og framtíðarfjölskyldu.

Hins vegar settu makabrestur, fjárhagserfiðleikar og heilsufarsvandamál mig á krossgötur í lífinu. Að lokum þurfti ég að selja íbúðina og stóð frammi fyrir skuldum og lífsáskorunum upp á eigin spýtur.

Sjónarhorn mitt: Mér fannst ég svikin og úrvinda, en í dag veit ég að þrátt fyrir öll bakslögin stend ég enn uppi. Öll reynslan kenndi mér að það eina sem ég hef upplifað er að halda áfram.

Af hverju ég þarfnast stuðnings

Ég þarf núna um það bil 55.000 evrur, sem skiptast þannig:

2. Skuldir og skuldbindingar – 36.000 evrur•

20.000 evrur – banki

15.000 evrur – fjölskylda og vinir

1.000 evrur – framlag til sjúkratrygginga

Sérhvert framlag mun hjálpa mér að standa traust á fótunum, hefja nýtt líf og byggja upp stöðuga framtíð.

Lokaorð :

Ég stefni ekki að lúxus. Ég vil heimili fyrir framtíðarfjölskyldu mína, skuldaleysi, tíma fyrir íþróttir og uppeldi barna og möguleikann á að lifa lífinu á mínum eigin forsendum – án yfirmanns. Þessi saga sýnir að jafnvel þegar einhver vex upp við erfiðar aðstæður og lendir í mörgum erfiðleikum, ætti hann aldrei að gefast upp og alltaf halda áfram.