Sem fráskilinn faðir veit ég hvað það þýðir að þjást, ekki aðeins tilfinningalega heldur einnig fjárhagslega. Fyrst og fremst upplifði ég þjáningar og óréttlæti. Ég var fórnarlamb framhjáhalds og þrátt fyrir allt ákvað dómarinn að koma börnunum mínum fyrir hjá móður þeirra, taka húsið mitt (sem ég átti og hafði veð í), leggja á mig framfærslu og ofan á það var ég á þeim tíma jafnvel atvinnulaus. Ég fékk um 900 evrur í NASPI en þurfti að greiða 600 fyrir húsnæðislánið, 300 fyrir viðhald og 350 fyrir afborgun af bílnum sem ég keypti fyrir hana í mínu nafni. Fáránlegt, en satt! Eins og er, meira en 11 árum eftir aðskilnaðinn, er ég án krónu í vasanum, þrátt fyrir að hafa vinnu sem gerir mér kleift að þéna laun yfir meðallagi, en á milli húsnæðislánsins (600 evrur), greiðslu á nýjum bíl (450 evrur), meðlags (450 evrur eins og er), greiðslu fyrir lausafé sem ég þurfti árið 2020 (380 evrur), reikninga, matarkostnaðar, barnaumsjónar (við sjáum um þau 15 daga hvort í mánuðinum, á dögum sem eru sameiginlega samkomulag um og þrátt fyrir allt greiði ég meðlag...) fer ég fram úr því sem ég þéna í hverjum mánuði, svo mikið að til lengri tíma litið sóaði ég því sem ég átti á bankareikningnum mínum. Mig langar að fá hjálp og, þegar ég hef öðlast styrk, hjálpa þeim sem þurfa á því að halda með því að stofna hagnaðarlaus samtök fyrir fráskilda feður. Draumur minn væri að geta lokað öllum útgjöldum svo að ég þurfi ekki lengur að þjást fjárhagslega og geta byrjað að horfa til framtíðarinnar með meiri bjartsýni, en ég veit nú þegar að ef ég safna einni evru með þessari fjáröflun, þá verður það mikill árangur. Takk fyrir að lesa auglýsinguna mína