Ég er hér í örvæntingu.

Við erum bændafjölskylda með okkar eigið fyrirtæki en vegna heimsaðstæðna og viðskiptaákvarðana sem reyndust hrikalegar komumst við á blindgötu. Við erum í höndum miskunnarlausra innheimtumanna sem notfæra sér stöðu okkar og hóta okkur kyrrsetningu á eignum okkar ef við gefum þeim ekki þá peninga sem þeir krefjast fyrir skuldum okkar (jafnvel án vitundar kröfuhafanna sem við eigum í beinum samskiptum við). Pabbi sýnir ekki allt en leynir ekki lengur örvæntingu sinni, hann sefur ekki, mamma þjáist af þessu, hún er búin að missa sparnaðinn, gamla orðatiltækið á við "í húsi þar sem ekki er brauð, allir rífast og enginn hefur rétt fyrir sér" Ég ætla að verða pabbi í janúar og ég sé sjálfan mig án framtíðar, án krafts til að berjast. Það er örvæntingarfullt.

En eins og allt í lífinu hefur dauðinn einn enga lausn. Í þessu tilviki erum við að reyna að selja land og þegar við seljum það borgum við skuldirnar og losnum við fjárkúgunina. Okkur tókst að eiga framtíð. Við þurfum bara að selja jörðina. Fljótt.

Ég veit ekki hvort við getum selt það á morgun eða eftir mánuð, en eftir mánuð verður það of seint. Við eigum ekki peninga til að sjá um víngarðinn, til að hefja uppskeru, til að viðhalda traktornum... Ég er ekki að segja að við höfum ekki peninga til að borða því matjurtagarðurinn og dýrin eru að gefa okkur að borða. Og við höfum ekki peninga til að eiga við innheimtumenn sem á hverri stundu hóta okkur að koma til að sækja tækin sem við þurfum í vinnuna okkar, dráttarvélar og vélar. Þegar landið er selt getum við komið hlutunum á stöðugleika.

Ég bið ekki um að gefa peninga, bara lánaða þangað til við getum gengið frá sölunni.