@allir

Þú ert sjö ára gömul. Heimurinn er fullur af hlátri, draumum og hlýju móður þinnar á meðan þú hjálpar henni að undirbúa páskana. En á einni nóttu breytist allt. Þú vaknar með sársauka, fæturnir bólgnir og getur ekki staðið. Skyndilega er bernskan þín stolin, í staðinn kemur ótti og ruglingur.

Þetta er saga Maríu.

Það sem hófst sem gleðileg hátíð breyttist í martröð. Ungur líkami Maríu var illa farinn af sjaldgæfri og árásargjarnri tegund gigtar. Veggir sjúkrahússins urðu heimur hennar. Dagarnir þokuðust upp í vikur, vikur í mánuði, mánuðir í ár. Í stað leikvalla og vina þekkti María aðeins nálar, próf og kaldan dauðhreinleika sjúkrahúsrúma.

Fjórtán ára gömul var hún algerlega rúmliggjandi – ófær um að ganga, ófær um að borða sjálf, ófær um að finna fyrir eigin líkama. Andi hennar, sem áður hafði verið svo bjartur, blikkaði í myrkri endalausrar sársauka.

Læknar gáfu upp vonina. Þeir sögðu foreldrum hennar að fara með hana heim – láta henni líða vel og kveðja. Ímyndaðu þér hjartasorg móður og föður, sem neyðast til að sætta sig við að barnið þeirra gæti ekki lifað af. Ímyndaðu þér Maríu, að heyra hvíslið „það er ekkert meira sem við getum gert“, að finna líf sitt renna út áður en það hafði jafnvel byrjað.

Þá, örlítil von. Fjarlægt sjúkrahús, með læknum sem voru þjálfaðir í nýjustu meðferðum, bauð upp á eitt síðasta tækifæri. Foreldrar Maríu hættu öllu til að koma henni þangað. Þvert á allar líkur opnaði María augun – lifandi, en að eilífu breytt.

Leiðin að bata var löng og hörð. Sérhver minnsti bati var greiddur með sársauka og tárum. En María barðist. Hún barðist fyrir hverri hreyfingu, hverju andardrátti, hverri stund lífsins.

Í dag er María 37 ára. Hún gengur, en hvert skref er barátta. Einföldustu hlutirnir – að standa, borða, klæða sig – eru daglegar áskoranir. Meðferðirnar sem halda henni gangandi eru dýrar og endalausar. Og nú, hjartnæmt, stendur María frammi fyrir þessari baráttu ein. Báðir foreldrar hennar – eina fjölskylda hennar – eru farin.

Hún á engan eftir til að styðja sig við. Engan til að halda í hönd hennar í gegnum sársaukann. Engan til að hjálpa henni að bera þung byrði lækniskostnaðar og einmanaleika.

Sagan um Maríu gæti endað hér – í þögn, í baráttu, í einveru. En það þarf ekki að gerast. Þú getur verið kraftaverkið sem María þarfnast núna.

• Framlag þitt getur greitt fyrir meðferðirnar sem halda henni frá því að þurfa að sitja í hjólastól.
• Góðvild þín getur hjálpað henni að viðhalda sjálfstæði sínu og reisn.
• Stuðningur þinn getur minnt Maríu á að hún er ekki ein, að líf hennar skiptir máli, að barátta hennar er ekki til einskis.

Ímyndaðu þér létti Maríu þegar hún uppgötvar að ókunnugum er annt um hana. Ímyndaðu þér bros hennar, vitandi að hún getur haldið áfram að ganga, haldið áfram að lifa, haldið áfram að berjast – vegna þín. Hver evra, hver dalur, hver góðverk færir hana skrefi nær voninni.

Vinsamlegast, ekki skrolla framhjá. Ekki láta ferðalag Maríu enda hér. Vertu ástæðan fyrir því að hún tekur næsta skref. Vertu kraftaverkið sem hún hefur beðið eftir.

Gefðu núna. Deildu sögu hennar. Gefðu Maríu tækifæri til að halda áfram að berjast, halda áfram að lifa, halda áfram að vona.

Samúð þín í dag gæti verið grunnurinn að morgundegi Maríu.

Sýnum Maríu að hún er ekki ein. Hjálpum henni að stefna að bjartari framtíð — saman.

netfang:

[email protected]

Gefðu nú og vertu hluti af kraftaverki Maríu.

Hvert skref skiptir máli.

Hvert hjarta skiptir máli