Fyrir mörgum árum síðan gerði ég mistök, sem fylgdu öðrum í keðju... Þetta var slæmur tími, ég gat ekki orðið ólétt og ég vildi ekki gefast upp, svo ég fór í margar heimsóknir, prófanir, meðferðir... allt sem hafði frekar mikinn kostnað og ég tók lítið lán... Hér eru fyrstu STÓRU mistökin, Af 1500 evrur, var ég búin að borga af láninu í eitt ár... þurfti að borga af 2 kreditkortum í hverjum mánuði... skammaðist mín fyrir það... ég sagði ekki neitt við neinn.. ég svaf ekki á næturnar og hugsaði um hvernig ætti að gera það... Í millitíðinni hækkuðu íbúðagjöldin með hverju árinu... ég varð loksins ólétt, og svo jukust útgjöldin aftur,

Ég ákvað að skipta um banka og þeir ráðlögðu mér að taka stærra lán til að loka öllu og byrja upp á nýtt. Ég var kominn til að taka 10 þúsund evrur lán til að borga fyrir mistök sem félagi minn gerði í leyni sem vissi ekki af öllu, og þá komu háir íbúðaútgjöld aftur ... COVID ... ógnvekjandi hækkanir á rafmagni og gasi ... ég var aftur í erfiðleikum og ég átti að borga þetta lán ... í hverjum mánuði .. milli afborgana og kostnaðar dugðu launin mín á 2020 árin og við tökum ekki lán í 2020 ár lægri afborgun ... bærilegra, næstum "gleymanlegt" á 200 evrur á mánuði ... En heildarupphæðin var 25 þúsund ... 5 þúsund í vöxtum ... Mjög háir ... Og umfram allt alltaf án þess að segja maka mínum það ...

Það mun enda árið 2032....

Frá og með deginum í dag á ég eftir að borga 19 þúsund (af 25) og önnur 5 þúsund sem ég er að borga í bankann og mun klára árið 2027... Alls í hverjum mánuði fara 400 evrur af launum mínum í skuldir... Afganginn nota ég í fjölskyldulífið.

Ég er hrædd, í stöðugum kvíða, ég brosi ekki eins og áður, ég lifi í ótta við að þeir muni komast að því hversu miklar skuldir ég er með... til að líða ekki of illa á nóttunni, af ótta, skömm og sektarkennd reyni ég að "gleyma" þeirri staðreynd að ég er með svo mikla skuld... Sem hefur ekki fært mér fjárhagslegt æðruleysi eða neitt áþreifanlegt í staðinn, en ég held áfram að fara í gegnum svona nætur ... Á nóttunni veit ég... Og ég græt... Og ég er dauðhrædd um að hann fái að vita hvað ég hef gert og ég held að hann myndi yfirgefa mig, hann myndi ekki treysta mér lengur, ég veit... En 10 ár eru langur tími... 2032 er langt í burtu... Og ég leita lausna, á meðan ég reyni að koma undir mig fótunum aftur.

Ég get loksins talað við hann um áhyggjur mínar... Ég játa hluta af sannleikanum... Sá um 5 þúsund, og mér líður nú þegar miklu betur... Á þessari stundu, eftir skyndilegt andlát móður hans, eru peningar líka vond hugsun fyrir hann, sem leyfir honum ekki að sofa rólegur, hluti af reikningunum er lokað og bíður þess að arftakanum fyrir arfleifðinni ljúki, þá veit enginn fyrir arfinn...

núna veit hann um 5 þúsundin, en ekki 20... og hann er að hjálpa mér að læra að leggja eitthvað til hliðar líka, en það er erfitt að reikna með 1200 evrur og framfærslukostnaði í dag, reikningana, sífellt dýrara verð á mat... En ég get það, ég mun berjast en ég geri það.

En vandamálið mitt er það sem hann veit ekki... Og að hann má aldrei komast að því... og sektarkennd sem eitrar mig...

Hvernig gat hann komist að því?

Einn daginn langar hann að fara og búa á æskuheimili sínu, en þar á eftir að vinna við að tæma, laga lagnir, gólf, hurðir, húsgögn... Það þarf peninga! Og við verðum að loka veðinu á íbúðinni þar sem við erum núna og taka annað til að laga húsið... Eftir eitt ár, eða kannski meira.... Og ég er hræddur um að þarna, með því að biðja um annað veð... það sem ég hef gert muni uppgötvast... ég verð að leysa það fyrst...

Þetta er sagan... Hingað til...

Því miður get ég ekki beðið neinn annan um hjálp, foreldrar mínir lifa á lífeyrinum sínum og eru líka að borga húsnæðislánið sitt, bróðir minn á ekki allan þann pening og hann borgar líka fyrir húsið sitt..

Ég bið á hverju kvöldi fyrir lausn... En ég finn hana ekki...

Mig vantar 20 þúsund evrur gjöf... Einhver sem er til í að gefa þær og gleyma því... Geymir leyndarmálið að eilífu..

Hver hefði þetta tækifæri? Í staðinn, auk gríðarlegrar ævilangrar þakklætis, get ég lagt hönd á plóg og gert eitthvað í fjarska...

Þakkir til allra sem vilja hjálpa mér að finna frið og bros aftur