Ég er 36 ára gamall. Kærastan mín er þrítug og hún er ein af fáum ljósum í lífi mínu sem hefur haldið mér gangandi. Ég átti ekki auðveldan uppvöxt. Ég kem úr sundruðum fjölskyldu, fullri af óstöðugleika og tilfinningalegu ringulreið. Ég var úti á götum frá unga aldri, að vinna fyrir lífi sínu og lærði snemma hvað það þýðir að berjast fyrir lífi sínu. Á einhverjum tímapunkti lenti ég í fíkniefnaneyslu. Það var ekki vegna þess að ég vildi eyðileggja sjálfa mig. Það var eina flóttinn sem ég hafði frá heimi sem virtist ekki hafa pláss fyrir mig.

En ég var aldrei vond manneskja. Ekki einu sinni þegar ég var verst. Innst inni bar ég alltaf með mér neista af einhverju raunverulegu, hluta af mér sem neitaði að gefast upp. Ég missti bæði foreldra mína ungur að árum. En þegar ég missti móður mína breyttist allt. Þá vissi ég að það var undir mér komið að taka stjórn á lífi mínu.

Ljósmyndun varð mín leið til að anda. Ásamt kærustunni minni og ferðalögum er það það sem gefur mér tilgang. Fyrir nokkrum árum greindist ég með ADHD og jaðarpersónuleikaröskun. Stærstan hluta ævi minnar skildi ég ekki af hverju allt fannst mér svona ákaft, svo yfirþyrmandi. Af hverju það að vera til fannst mér eins og dagleg barátta. Af hverju mér fannst ég vera svona djúpt misskilin.

Ég hef barist hart. Ég er enn að berjast.

Þegar ég ferðast finn ég fyrir frelsi. Mér líður eins og ég sé sjálf. Eins og ég opni fyrir einhverju hreinu og kraftmiklu innra með mér. Borgin kæfir mig. Sama hversu mikið ég reyni, þá er alltaf eitthvað sem heldur mér til baka.

Ég vil ferðast. Ég vil sjá það sem ég saknaði á árunum sem ég var týnd í fíkn. Ég vil ljósmynda það sem aðrir hunsa, hráa og einlæga hlið borgarinnar. Ég vil segja sögurnar sem leynast í hverfum verkalýðsins, í gleymdum krókum, á stöðum sem ferðamenn fara aldrei á. Því þar býr hin sanna menning. Þar er sál lands að finna.

Í gegnum rústir, skugga og þögn vil ég finna ljós. Ekki bara fyrir heiminn, heldur fyrir sjálfan mig.