Hæ öll þarna úti 👋🏼

Lítið eitt um mig: Ég heiti Maríó og er 25 ára gamall.

Ég get ekki alveg sagt hvað ég vona að gerist núna, en ég vona að það sé einhver þarna úti sem gæti lesið þetta og getað hjálpað.

Fyrir um 25 árum keyptu foreldrar mínir hús sem var algjört draumaheimili þeirra, en það sem þau vissu ekki þá var að þetta var upphafið að helvítis ferðalagi sem heldur áfram til þessa dags.

Við áttum aldrei slæma bernsku í sjálfu sér og foreldrar mínir gerðu allt sem þau gátu til að tryggja að við værum hamingjusöm, og við vissum í raun ekki mikið um allt málið.

Því eldri sem við urðum, því betur varð okkur ljóst hvað vandamálið var.

Til dæmis, þegar ég var lítið barn, var pabbi minn aldrei heima því hann þurfti að vinna þrjú störf. Mig langar að segja ykkur af hverju.

Þegar foreldrar mínir keyptu umrætt hús var þeim ekki sagt að það væri í miklum skuldum.

Og það voru yfir 1,5 milljónir skildinga á þeim tíma.

Pabbi minn, satt best að segja, vann hörðum höndum og þurfti að takast á við mörg vandamál, þar á meðal heilsuna, þar sem hann hafði fengið þrjú hjartaáföll og nokkur brjósklos, allt bara til að geta haldið heimilinu.

Mamma var önnum kafin með okkur fjögur börnin, sem var auðvitað erfitt verk.

Við höfum aldrei átt mikla peninga til þessa dags en við þökkum Guði fyrir að við höfum einhvern veginn komist að því.

Því miður eru vandamálin enn mjög áberandi í dag, þar sem húsið er enn í skuld upp á næstum 150.000 evrur.

Foreldrar mínir eru líkamlega úrvinda, sérstaklega mamma, sem grætur á hverjum degi vegna þess að þrátt fyrir allan líkamlegan sársauka sem hún er í, þá fer hún samt í vinnuna til að einhvern veginn borga húsnæðislánið.

Hún vill bara líf án alls stresssins, án þess að vita hvað gerist á morgun, og auðvitað hefur það líka áhrif á okkur sem börn, og við reynum að hjálpa til hvar sem við getum.

Pabbi minn myndi deyja fyrir þetta hús, sem ég skil, þar sem hann lagði svita sinn og blóð í það.

Að selja það var aldrei kostur fyrir hann því hann hefur mjög sterkan vilja og vill ná öllu sjálfur, en stundum þarf maður bara hjálp að utan.

Sem eini sonurinn í fjölskyldunni þoli ég ekki lengur að horfa á allt þetta.

Ég sé hvernig foreldrar mínir þjást á hverjum degi og ég vil að þau geti lifað það sem eftir er ævinnar án vandamála eða streitu. Eins og ég sagði, þau eru bæði því miður mjög veik líkamlega.

Ég bið fólkið þarna úti að hjálpa okkur á allan hátt, jafnvel þótt það sé bara með smáatriðum.

Því miður var þetta bara lítill hluti af allri sögunni en ég vona að þið, Minion, getið einhvern veginn sett ykkur í spor mín og ég þakka ykkur öllum sem getið hjálpað foreldrum mínum að láta drauminn um að vera loksins skuldlausir, eitthvað sem þau geta í raun ekkert gert í því.