Buail le Abeer -

Is triúr deirfiúracha agus deartháir amháin muid a chaill ár máthair go hóg. Tar éis a báis, ba iad ár seantuismitheoirí an t-aon tacaíocht a bhí againn, ag tabhairt aire dúinn le grá agus le cineáltas. Ar an drochuair, chailleamar iad freisin i lár an chogaidh, rud a d’fhág sinn inár n-aonar gan chaomhnóir ná gan bhaile chun ár n-óige agus ár mbrionglóidí a chosaint.

Roimh an gcogadh, bhí post agam agus bhí saol socair agus cobhsaí againn. Bhí mothú sábháilteachta agus slándála againn, ach d’athraigh gach rud nuair a thosaigh an cogadh. Anois níl aon tsábháilteacht ann, níl aon chobhsaíocht ann, agus tá ár mbaile caillte againn mar aon leis an saol a bhí againn tráth.

Sa lá atá inniu ann, maireann muid i bpuball simplí nach féidir linn a chosaint ó theas an tsamhraidh ná ó fhuacht an gheimhridh. Ní linn féin an seomra folctha a úsáidimid - caithfimid siúl achar fada chun é a bhaint amach, agus ní féidir linn ceann príobháideach a thógáil. Maidir le bia, braithimid ar bhéilí ón gcistin charthanachta, nach dtagann gach lá. Leis an róphlódú agus an círéib, is minic a ritheann an bia amach sula bhfaighimid ár sciar. Ar laethanta nach sroicheann an chistin sinn, fanann muid gan bhia, ós rud é go bhfuil gach rud an-daor - tá fiú adhmad tine le haghaidh cócaireachta gann agus costasach.

Fulaingímid an fhulaingt seo lá i ndiaidh lae, ag coinneáil greim ar a chéile in ainneoin an phian agus an chaillteanais. D’fhéadfadh do thacaíocht splanc dóchais a thabhairt dúinn sa dorchadas seo agus deis a bheith againn an saol díniteach atá bainte dínn.