Shíl mé le fada an lá cé acu an n-iarrfaidh mé tacaíocht anseo mar is léir go bhfuil go leor de na tiomsaitheoirí airgid anseo faoi thragóidí agus faoi fhadhbanna níos mó ná mise. Mar sin féin, chinn mé é a dhéanamh nuair a stop mé ag féachaint ar an solas ag deireadh an tolláin.

Chuaigh mé i bhfiacha móra mar gheall ar mo chailín (níl muid le chéile a thuilleadh) agus mo stócacht féin.

Bhuail mé léi ar líne, bhuail muid go tapa é agus bhí muid cúpla. Bhí mé thar a bheith sásta mar ba í mo chéad chailín í agus tá a fhios agat conas atá sé... duine i ngrá agus dá bhrí sin an-mhuiníneach, dalláilte ... chonacthas dom go raibh mé ar an duine is sona ar domhan. Ar deireadh bhí mo theaghlach féin agam... an bhrionglóid is mó a bhí agam ar feadh an tsaoil le blianta fada anuas. Tar éis cúpla bliain de bheith le chéile, chuir sí ina luí orm iasacht cairr a fháil le haghaidh gluaisteán di. Níl aon acmhainneacht creidmheasa aici toisc nach raibh sí ag obair ag an am ach gheall sí go n-íocfadh sí as na tráthchodanna 500+ (maoiniú rialtais dóibh siúd a bhfuil leanbh acu) (bhí leanbh aici ó chaidreamh roimhe seo) agus freisin a luaithe a bheadh ​​carr aici, go bhfaighidh sí post go tapa. D'aontaigh mé. Nuair a tháinig an carr, tháinig sí suas leis an smaoineamh siopa beag a oscailt le ceimiceáin tí. Rinne sí iarracht mé a chur ina luí le fada an lá agus bhí leisce orm mar níl a fhios agam rud ar bith faoi siopa a reáchtáil agus a leithéid. Dúirt sí go ndéanfadh sí cúram de gach rud maidir leis an siopa agus cuntasaíocht mar go raibh an t-eolas agus an taithí aici air seo. Chreid mé arís í agus bhí siopa againn. Bhí áthas orm go raibh rud éigin dár gcuid féin againn, ár ngnó féin... ar ndóigh thóg mé iasacht eile amach chun é a oscailt. Níor mhair an t-áthas i bhfad. Bhí an chéad turraing orm nuair a chuir an banc in iúl dom go raibh siad ag cur deireadh le mo chonradh agus ag glacadh seilbh ar an gcarr toisc nár íocadh tráthchodanna gluaisteán. Ghabh an cailín a leithscéal liom, adeir go raibh, bhí an locht uirthi mar níor íoc sí i ndáiríre, ach níor theastaigh uaithi a rá liom go raibh uirthi an t-airgead a chaitheamh ar rud éigin eile agus go raibh brón uirthi as eolas a chur i bhfolach uaim ón mbanc. Bhí grá agam di agus chreid mé gur droch-ádh a bhí ann ar fad ach go n-éireodh linn. Chreid mé go dtabharfadh an iasacht aire di féin mar gur ceannaíodh an carr ar mhéid níos mó ná an iasacht agus go n-íocfadh sé as féin. Tharla sé go raibh mé an-mícheart toisc go raibh luacháil níos lú ná 1/3 de luach an mhargaidh ag meastóir a bhí fostaithe ag an mbanc air. Tharlaíonn sé go raibh an appraiser aimsigh go leor de na lochtanna seachtracha sa charr (agus cinn an-ghinearálta inmheánacha) mar sin d'ísligh sé an luach. Ina theannta sin, níor chuir sé trealamh iomlán an ghluaisteáin san áireamh, rud a d'ísligh an luach freisin. Tá sé i bhfad níos suimiúla nuair a dhéanann tú comparáid idir tuairisc an mheasúnaithe agus an prótacal a ullmhaíodh nuair a bhailigh an fostaí bainc an carr uaim. Léirítear go leor damáistí don charr sa tuarascáil, ach ní raibh siad ann nuair a síníodh an prótacal agus níl siad ann. Is é an t-oighriú ar an gcíste ná an léamh odaiméadair a iontráladh sa phrótacal agus sa tuarascáil. Tá sé an-difriúil, rud a chiallaíonn go raibh duine éigin ag tiomáint é ón nóiméad a thug mé an carr don bhanc go dtí go bhfuair an meastóir é. Bhí mo ghearáin leis an mbanc go neamhbhalbh, agus níor aimsigh mé dlíodóir a d’fhéadfadh cabhrú liom. D'éirigh gach duine as nuair a chuala siad ainm an bhainc. Bhí mé scriosta. Tharla rudaí níos measa fós ina dhiaidh sin ... ní raibh ag éirí go maith leis an siopa. Buille eile ón gcailín... thóg sí na hearraí, shínigh sí conarthaí ach níor íoc sí. Arís eile chuir sí gach rud i bhfolach uaim agus thuig mé ró-dhéanach. In ainneoin gur dúnadh an siopa láithreach, bhí fiacha air. Ní raibh mé in ann iad a aisíoc agus i go leor cásanna ní raibh a fhios agam fiú faoi na fiacha don chuideachta seo nó don chuideachta sin. Fuair ​​​​mé amach faoi rudaí den sórt sin cheana féin ag céim na báille. Chaith na dlíodóirí suas a lámha ag rá "go raibh toimhde de chumhacht aturnae mar sin tá gach rud ort". Tháinig sé go dtí an pointe leis an airgead a d'fhág an báille mé go raibh an rogha agam ceachtar dliteanais eile a bhí á n-íoc agam de ghnáth go dtí sin a íoc nó rud éigin a bheith agam le hithe agus le maireachtáil air. Is léir gur tháinig méadú ar fhorghníomhú breise na mbáillí mar thoradh ar seo ar deireadh thiar. Táim 41 bliain d’aois inniu agus níl aon rud ar bith agam... Ní fheicim mo thodhchaí… cé go n-oibrím ar an ráta úis céanna ar fhiacha agus ar tháillí forfheidhmithe agus go léir... sháraíonn sé mo chumais airgeadais agus tá a fhios agam nach bhfuil mé in ann é a íoc asam féin ar feadh an chuid eile de mo shaol. Tá aisling saoil imithe amú. Tá mé i mo chónaí sna fiacha seo le 8 mbliana agus níl a fhios agam an dtiocfaidh aon rud eile aníos go tobann, fiacha eile a ghin m’iar-fhear agus a d’fholaigh uaim. Cuireann an eagla seo go mór leis an bhfíric go dtagann rud éigin amach i ndáiríre fiú blianta tar éis an siopa a dhúnadh... i mbeagán focal, chuaigh mo sheanchara go dtí an príosún toisc nach bhfuair daoine rudaí ar íoc siad astu ar thairseacha ceant... agus tharla an díolachán amhail is dá mbeinn á ndíol. Ansin, le linn éisteachtaí cúirte, fuair mé amach go raibh sí fós ag fucking dom nuair a bhí sí liom. Íocfaidh mé as mo bhrionglóid a bheith i gcaidreamh, go bhfuil grá agam don chuid eile de mo shaol... Níl a fhios agam cad iad na grianghraif le cur anseo, nó an bhfuil rud éigin in easnamh. Cuir in iúl dom más mian le duine ar bith níos mó a fháil amach.

Długo myślałem nad tym czy poprosić tutaj o wsparcie skoro widać że wiele zrzutek tutaj dotyczy większych tragedii i problemów niż ja. Postanowiłem jednak go zrobić w momencie w którym przestałem widzieć światło w tunelu.

Popadłem w ogromne długi za sprawą mojej dziewczyny (już nie jesteśmy razem) agus własnej głupoty.

Poznałem ją przez Idirlíon, szybko zaiskrzyło między nami i byliśmy parą. Byłem mega szczęśliwy bo była to moja pierwsza dziewczyna agus wiadomo jak to jest… człowiek zakochany iw związku z tym bardzo ufny, zaślepiony… wydawało mi się że jestem najsowzymę świecie. Wreszcie miałem swoją własną rodzinę… moje największe, życiowe, marzenie od wielu, wielu lat. Po paru latach bycia razem namówiła mnie bym wziął kredyt samochodowy na auto dla niej. Ona nie ma zdolności kredytowej bo w tym momencie nie pracowała ale obiecała że ona będzie spłacać raty z 500+ (posiadała dziecko z poprzedniego związku) ai też jak tylko b autobęs suil. Zgodziłem się. Gdy pojawiło się już auto wpadła na pomysł byśmy otworzyli mały sklepik z chemią gospodarstwa domowego. Długo mnie namawiała a ja byłem oporny bo na prowadzeniu sklepu i tych tematach to się nie znam. Powiedziała że wszystkim się zajmie jeżeli chodzi o sklep i księgowość bo ma w tym wiedzę i doświadczenie. Znowu jej uwierzyłem agus mieliśmy sklep. Cieszyłem się że mamy coś własnego, własny biznes… oczywiście na jego otwarcie zaciągnąłem kolejny kredyt. Radość nie trwała długo. Pierwszy szok doznałem gdy bank poinformował mnie że z powodu nie płacenia rat za auto wypowiada mi umowę agus przejmuje auto. Dziewczyna mnie przeprosiła, płakała że owszem to jej wina bo faktycznie nie płaciła a nie chciała mi mówić że musiała te pieniądze wydać na coś innego agus że przepraszan in iúl bainc. Kochałem ją i uwierzyłem że a wszystko pech ale że damy sobie radę. Wierzyłem że kredyt „sam” się załatwi bo auto kupione było za większą kwotę niż kredyt i że samo się spłaci. Okazało się że jestem w wielkim błędzie bo zostało wycenione przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez banc na mniej niż 1/3 rynkowej wartości. Okazuje się że rzeczoznawca doszukał się dużej ilości zewnętrznych wad auta (oraz bardzo ogólnikowych wewnętrznych) więc obniżył wartość. Dodatkowo nie uwzględnił pełnego wyposażenia auta co też obniżyło wartość. Dużo ciekawiej jest gdy porównać rapport rzeczoznawcy z protokołem jaki został sporządzony przy odbieraniu nód mnie auta przez pracownika banku. Wiele uszkodzeń auta widnieje w raporcie ale nie było ich w momencie podpisywania protokołu agus nie ma ich tam. Wisienką na torcie jest stan licznika wpisany w protokole iw raporcie. Jest mocno różny co oznacza że ktoś od momentu przekazania przeze mnie auta bankowi do momentu gdy zabrał się za nie rzeczoznawca to nim jeździł. Na nic były moje reklamacje w banku, nie znalazłem też prawnika który by mi pomógł. Wszyscy słysząc nazwę banku rezygnowali. Maith thú. Jeszcze gorsze nastąpiło później… sklep nie miał się za dobrze. Kolejny cios od dziewczyny… brała towary, podpisywała umowy ale nie płaciła. Kolejny raz wszystko ukrywała przede mną a ja za późno się zorientowałem. Mimo natychmiastowego zamknięcia sklepu były na nim długi. Nie byłem w stanie tego spłacić jak i też w wielu przypadkach nawet nie wiedziałem o zadłużeniu u tej czy innej firmy. O takich rzeczach dowiedziałem się już na etapie komorniczym. Prawnicy rozkładali ręce mówiąc „było domniemanie pełnomocnictwa więc wszystko jest na twojej głowie”. Doszło do tego że z pieniędzy które mi zostawiał komornik miałem do wyboru albo spłacać inne zobowiązania które do tej pory normalnie spłacałem albo mieć za co jeść, żyć. To w oczywisty sposób ostatecznie doprowadziło do eskalacji komorników kolejnych egzekucji.

Dziś mam 41 lat agus nie mam kompletnie nic… nie widzę swojej przyszłości… choć pracuję to samo oprocentowanie długów agus opłaty egzekucyjne i go wszystko… chun przewyższa moje findolnoweś nios moje findolnoweś a chur chun cinn stanie sam tego spłacić do końca życia. Wg informacji z mojego banku na deich nóiméad suma kwot wynikających z zajęć egzekucyjnych agus moim koncie bankowym wynosi ponad 220000zł. Życiowe marzenie poszło do kosza. 8 lat żyje w tych długach i nigdy nie wiem czy nagle coś jeszcze nie wyskoczy, jakiś inny dług który wygenerowała moja była agus ukryła chun przede mną. Strach ten potęguje fakt że nawet po latach od zamknięcia sklepu coś faktycznie wychodzi… mówiąc w skrócie moja była trafiła do więzienia za to że ludzie nie dostawali rzeczy za które u niktore. a sprzedaż odbywała się jako że niby ja go sprzedaje. Wtedy też, przy okazji rozpraw sądowych dowiedziałem się że gdy była ze mną to i tak przyprawiała mi rogi. Do końca życia będę płacił za moje marzenie bycia w związku, bycia kochanym…

Nie wiem jakie zdjęcia tu dodać, czy czegoś brakuje. Proszę o informację jak ktoś chciał by wiedzieć więcej.